27.1.09

ΘΕΟΛΟΓΙΑ ΑΝΤΙ-ΚΑΤΑΣΤΑΣΗΣ ΄Η ΕΝ-ΚΑΤΑΣΤΑΣΗΣ;

Σε όλο τον κόσμο το ΄Αγιο Πνεύμα διεγείρει στις ημέρες μας τις καρδιές των Χριστιανών, για να ανακαλύψουν τις ιουδαϊκές ρίζες της πίστης τους, και να καταλάβουν τη σωστή βιβλική σχέση που η Εκκλησία πρέπει να έχει με τον ιουδαϊκό λαό. Καθώς αυτό το έργο του Αγίου Πνεύματος συνεχίζεται, ερχόμαστε αντιμέτωποι με διάφορες “θεολογίες” και διαθέσεις που προσπαθούν να μειώσουν τη μεγάλη σημασία αυτής της αποκατάστασης. Υπάρχουν εκείνοι που λόγω άγνοιας αδιάφορα την απορρίπτουν, θεωρώντας ότι τέτοιου είδους αποκατάσταση δεν έχει σχέση με την καθημερινή ζωή του πιστού. Υπάρχουν επίσης εκείνοι που προσπαθούν να την εμποδίσουν εντελώς, διακηρύττοντας μια διδασκαλία που ιστορικά χρησιμοποιήθηκε, για να κρατήσει την Εκκλησία στο ρόλο του εχθρού και του κατήγορου στη σχέση της με τον ιουδαϊκό λαό. Αυτή η διδασκαλία είναι ιστορικά γνωστή ως “Θεολογία της Αντικατάστασης”.

Η Θεολογία της Αντικατάστασης
Η Θεολογία της Αντικατάστασης διδάσκει ότι η Εκκλησία έχει αντικαταστήσει τον ιουδαϊκό λαό στο σχέδιο του Θεού. Διακηρύττει ότι η Εκκλησία είναι τώρα “ο νέος Ισραήλ”, ότι ο Θεός απέρριψε και τιμωρεί τον ιουδαϊκό λαό, επειδή εκείνοι απέρριψαν τον Ιησού Χριστό, και ότι δεν υπάρχει πλέον μέλλον για τον ιουδαϊκό λαό ή για τη γη του Ισραήλ.
Μέσω αυτής της διδασκαλίας, οι Χριστιανοί διδάσκονται ότι ο Θεός τέλειωσε πλέον τις σχέσεις του με τον φυσικό Ισραήλ (και με τη χώρα και με το λαό), και ότι τώρα ενδιαφέρεται μόνο για την Εκκλησία. Στην καλύτερη περίπτωση, οι Χριστιανοί διδάχτηκαν ότι τον ιουδαϊκό λαό και το έθνος του Ισραήλ πρέπει να τα βλέπουμε όπως κάθε άλλο έθνος πάνω στη γη, χωρίς βιβλική ή προφητική σημασία. Στη χειρότερη περίπτωση, οι Χριστιανοί διδάχτηκαν ότι ήταν ευθύνη τους να καταδιώκουν τους Ιουδαίους, δίνοντας μαρτυρία για την οργή του Θεού που πέφτει πάνω σε όλους εκείνους που απορρίπτουν το Χριστό. Η θεολογία της αντικατάστασης διδάσκει ότι η Εκκλησία πρέπει τώρα να θεωρείται ως “ο νέος” ή “ο πνευματικός” Ισραήλ. Οι Χριστιανοί διδάχτηκαν να πιστεύουν ότι έχουν κληρονομήσει όλες τις υποσχέσεις των ευλογιών που δόθηκαν στον ιουδαϊκό λαό και στη γη του Ισραήλ. Η Εκκλησία, ως ο “νέος Ισραήλ”, αντικατέστησε τον φυσικό Ισραήλ και αυτή είναι τώρα η δικαιούχος όλων των υποσχέσεων του Θεού προς τον ιουδαϊκό λαό. ΄Οταν ο Θεός μιλά στη Βίβλο για ευλογίες στον ιουδαϊκό λαό, Εκείνος στην πραγματι­κότητα εννοεί την Εκκλησία των Εθνικών. ΄Οταν ο Θεός μιλά για ευλογία της γης ή της πόλης Ιερουσαλήμ, Εκείνος στην πραγματικότητα μιλά πνευματικά για την Εκκλησία. Η Εκκλησία είναι τώρα η γη (η χώρα) ή η πόλη, ή οποιοσδήποτε ή οτιδήποτε άλλο για τα οποία υπάρχουν υποσχέσεις ευλογίας.
Παραδόξως, όμως, όταν ο Θεός μιλά για Κρίση αντί για ευλογία, η θεολογία της αντικατάστασης γρήγορα αντιστρέφεται και διακηρύττει ότι ο Θεός κατευθύνει τις κατάρες Του ή την Κρίση Του προς τον ιουδαϊκό λαό ή προς τη γη (τη χώρα) του Ισραήλ. Εκπληκτικά, τότε, όλες οι ευλογίες είναι για την Εκκλησία, και όλες οι κατάρες για τους Ιουδαίους!

Πού βασίστηκαν οι διωγμοί κατά των Ιουδαίων
Η ως άνω θεολογία υπήρξε η ριζική αιτία για αιώνες “χριστιανικών” διωγμών κατά του ιουδαϊκού λαού. Γέννησε άπειρες δόλιες διδασκαλίες που εκδηλώθηκαν με το χειρότερο είδος μίσους και κακίας. Οι Ιουδαίοι επικρίθηκαν ως οι πιο μοχθηροί από όλους τους ανθρώπους, θεωρήθηκαν για πάντα καταρραμένοι και έπρεπε συνεχώς να τιμωρούνται, επειδή “σκότωσαν το Χριστό”. Αυτή η διεστραμμένη “διδασκαλία δαιμονίων” (όπως ο απόστολος Παύλος τόσο ορθά αποκάλεσε παρόμοιου είδους κακοήθειες) μόλυναν την Εκκλησία με υπερηφάνεια και αλαζονεία, και την απέκοψαν από τις βιβλικές σχέσεις της και τις ευθύνες της προς τον ιουδαϊκό λαό. Στη συνέχεια τη μετέτρεψαν σε έναν δολοφονικό, παθιασμένο, γεμάτο μίσος διώκτη εκείνων προς τους οποίους αρχικά αποστάλθηκε, για να είναι μάρτυρας της αγάπης, της χάρης και της δύναμης του Θεού. Πόσο διαφορετική θα ήταν η ιστορία αν η Εκκλησία είχε διακρίνει το πονηρό πνεύμα που διέδιδε μεταμφιεσμένο “χριστιανικά” αυτό το μεγάλο ψέμα και αν το είχε απορρίψει πριν να επιφέρει τα καταστροφικά του αποτελέσματα!
Ο τελικός καρπός της θεολογίας της αντικατάστασης εκδηλώθηκε στο εβραϊκό Ολοκαύτωμα. Οι πνευματικές ρίζες του Ολοκαυτώματος φαίνονται όταν προσέξουμε πώς τέτοιου είδους θεολογία επέτρεψε στην Εκκλησία να επιδείξει έναν από τους δύο βασικούς τρόπους συμπεριφοράς της προς τον ιουδαϊκό λαό: είτε να τον αγνοήσει είτε να τον καταδιώξει. Το μέγιστο μέρος της Εκκλησίας απλώς αγνόησε τη δυσχερή θέση του ιουδαϊκού λαού, καθώς η ναζιστική μηχανή θανάτου προσπα­θούσε να εκτελέσει το σχέδιο του Σατανά για τη γενοκτονία του. Αυτή η στάση συνεχίζεται και σήμερα. Πού είναι η κατακραυγή της Εκκλησίας υπέρ της διεθνούς ιουδαϊκής κοινότητας[1] και του έθνους του Ισραήλ; Πιστεύετε ότι η Βίβλος υπόσχεται τη γη του Ισραήλ στους Ιουδαίους; Πιστεύετε ότι η επανασυγκέντρωσή τους και η πίστη τους στο Θεό των Πατέρων τους και στο Μεσσία τους είναι μέρος της εκπλήρωσης της προφητείας; (Βλέπε Ιερεμίας 16:14-15, 24:6-7, 30:1-3, 31:31-37, 32:36-44, Ρωμαίους 11:22-36). Αν το πιστεύετε, τι κάνετε γι’ αυτό;

Τραγικές συνέπειες για την Εκκλησία
Αποκομμένη από τις χρισμένες ρίζες της πίστης της (Ρωμ. 11:17) η Εκκλησία βυθίστηκε σε πνευματικό σκοτάδι ιεραρχικής “ειδικής ιεροσύνης”, αυτοκρα­τορικών κινήτρων και σαρκικής πολιτικής ισχύος. Αντί να πάρει το ευαγγέλιο της σωτηρίας στο όνομα του Ιησού και να το πάει σε όλα τα έθνη της γης, η Εκκλησία άρχισε να περικλείει ειδωλολάτρες στο δίκτυο της οργάνωσής της, λαμβάνοντας τη δύναμη της ατσάλινης μάχαιρας μάλλον παρά της μάχαιρας του Πνεύματος, θεωρώντας νόμιμη την πρώτη για τις πράξεις της. Επειδή δεν ήταν πλέον ικανή να συμμεριστεί τη βιβλική πίστη, που είναι η μόνη αυθεντική, θεμιτή κληρονομιά της Εκκλησίας (δηλαδή το κήρυγμα του Λόγου του Θεού που δημιουργεί πίστη στην καρδιά των ακροατών – Ρωμ. 10:17), αθέμιτα υποκατέστησε με ανθρώπινες επινοημένες μορφές και τύπους την υπερφυσική πραγματικότητα της αναγέννησης του ανθρώπου (Ιωάν. 3:3,7, Α΄ Πέτρ.1:23). Οι ειδωλολάτρες βαπτίζονταν, όχι επειδή είχαν αληθινή πνευματική αναγέννηση, αλλά επειδή το βάπτισμα έγινε το μέσο για να εισέλθουν πολιτικά και κοινωνικά στην παραδεδεγμένη θρησκεία.
Ο Κύριος Ιησούς έπαψε να είναι η κεφαλή της Εκκλησίας, και ο σφετεριστής, ο ίδιος ο Διάβολος, έγινε ασυνείδητα η παράνομη κεφαλή της διεστραμμένης πλέον “Χριστιανοσύνης”. Εφόσον ο Σατανάς ήταν ανθρωποκτόνος από την αρχή, η Χριστιανοσύνη δε χρειάστηκε να το σκεφτεί δεύτερη φορά, προκειμένου να χύσει το αίμα όλων εκείνων που τολμούσαν να της σταθούν εμπόδιο στην κυριαρχία του κόσμου. Αυτή η χονδροειδής διαστροφή της Εκκλησίας καταδίωξε και δολοφόνησε όχι μόνο Ιουδαίους, αλλά όλους εκείνους που τολμούσαν να της αντισταθούν, όπως “Το βιβλίο των Μαρτύρων” του Φοξ πιστοποιεί τόσο παραστατι­κά και δραματικά.

Διαστροφή της χριστιανικής μαρτυρίας
Η Εκκλησία που ήταν άλλοτε καθαρή και αγνή παραμορφώθηκε εντελώς, μοιάζοντας με έναν αγνώριστο πληρωμένο δολοφόνο που δε σταματούσε μπροστά σε τίποτε προκειμένου να εκπληρώσει τις επιθυμίες του Αφέντη του. Γνωρίζοντας το σχέδιο του Θεού, ο οποίος ήθελε να χρησιμοποιήσει την Εκκλησία, για να προκαλέσει τον Ισραήλ σε ζηλοτυπία, ο Διάβολος πέτυχε τόσο να διαστρέψει “την πίστη η οποία μια για πάντα παραδόθηκε στους αγίους”, ώστε ο ιουδαϊκός λαός έμενε υπερβολικά ευχαριστημένος στο να απορρίπτει ένα τέτοιο ειδωλολατρικό και αιματοβαμμένο κατασκεύασμα. “Πώς μπορεί κάτι τόσο κακό και μοχθηρό να προέρχεται από το Θεό του Ισραήλ;”, σκέφτονταν. “Πώς μπορεί ο Ιησούς, που ισχυρίζονται ότι πιστεύουν, να είναι ο Μεσσίας μας; ΄Ο,τι και να είναι, ό,τι και να ήταν, αυτός δεν είναι ο Μεσσίας που ο Θεός μάς υποσχέθηκε, γιατί βεβαίως ο Μεσσίας μας δε θα μπορούσε ούτε θα ήθελε να διεγείρει στους οπαδούς του τέτοιο μίσος και κακία!” Το σχέδιο του Διαβόλου είχε πετύχει απόλυτα: Μια διεστραμ­μένη Εκκλησία καταδίωκε τους Ιουδαίους στο όνομα του Ιησού – αυτού του Ιησού στο όνομα του οποίου το ιουδαϊκό έθνος πρέπει να πιστέψει πριν Εκείνος επιστρέ­ψει, για να καταστρέψει το Διάβολο. ΄Ενα αριστούργημα της ευφυίας του Πονηρού! Ο ιουδαϊκός λαός δε θα μπορούσε ποτέ να έρθει στην πίστη εκείνου του οποίου οι υποτιθέμενοι οπαδοί τον καταδίωκαν και τον σκότωναν.

Καιρός χάρης
Αλλά... ο Θεός είπε στον Ψαλμό 102:13-16 ότι θα ερχόταν ο κατάλληλος καιρός όπου θα εγειρόταν και θα ελεούσε τη Σιών, όταν οι δούλοι του θα αισθάνονταν οίκτο για τους λίθους της Σιών και συμπόνια για το χώμα της. Αυτή είναι η ώρα που ο Θεός εγείρεται! Εργάζεται στις καρδιές πιστών σε όλο τον κόσμο. Αποκατασταίνει στην Εκκλησία την αναγνώριση των ιουδαϊκών ριζών της. Υψώνει πιστούς γύρω στον κόσμο, για να φέρουν ξεχύλισμα αγάπης, υποστήριξης και μαρτυρίας στον Ισραήλ. Για πρώτη φορά από τον αρχικό 1 αιώνα μ.Χ. ο ιουδαϊκός λαός θα έχει εμπειρία της αληθινής Εκκλησίας, που θα τους εκδηλώσει το είδος της αγάπης και της δύναμης, οι οποίες θα τους παρακινήσουν στην πίστη.
Η αλήθεια, που πάντοτε φέρνει την ελευθερία, είναι ότι η Εκκλησία έχει εν-κατασταθεί (εισαχθεί, μπει σε) σχέση με τον Ισραήλ και ποτέ δεν τον έχει αντι-καταστήσει. Επειδή ο Σατανάς έχει δει τη δύναμη που ο Θεός θα ελευθερώσει με τη δημιουργία μιας νέας υπερφυσικής σχέσης ανάμεσα σε Ιουδαίους και Εθνικούς, αντιστάθηκε σθεναρά και μέχρι τώρα επιτυχημένα στην εκπλήρωση του βιβλικού σχεδίου. Αυτές τις ημέρες, ο Θεός αποκαθιστά στην Εκκλησία την κατανόηση ότι έχει μπολιαστεί μέσα στην “καλλιελαία” του Ισραήλ και συμμετέχει στην πλούσια ρίζα της πίστης των Ιουδαίων πατριαρχών.
Συνειδητοποιώντας η Εκκλησία ότι συμμετέχει σε αυτήν τη “ρίζα”, νέες σχέσεις και νέα δυναμική επικοινωνίας και κατανόησης αρχίζουν να δημιουργούνται. Ο Θεός είχε πάντοτε σκοπό να υπάρχει μια ροή επικοινωνίας, μαρτυρίας και αγάπης ανάμεσα στα “ήμερα” και “άγρια” κλαδιά ως απόδειξη του βασιλείου Του. ΄Εχει ακόμη σκοπό να δημιουργήσει τέτοιου είδους αλληλεπιδράσεις και σχέσεις. Θα έρθει η ημέρα κατά την οποία η Εκκλησία σε όλο τον κόσμο θα δει και θα καταλάβει τη σωστή σχέση που πρέπει να έχει με τον ιουδαϊκό λαό, και θα ενεργήσει, ώστε να εγκαταστήσει γραμμές επικοινωνίας και αλληλεπίδρασης, στις οποίες θα επιδείξει την αληθινή μαρτυρία για το Μεσσία και θα γίνει κατανοητή από τους Ιουδαίους. Οι Ιουδαίοι θα δουν και θα καταλάβουν ποιος είναι πραγματικά ο Ιησούς, που τόσο δυσφημίστηκε και διαστρεβλώθηκε από τα τεχνάσματα του Διαβόλου.
Η συμφιλίωση της Εκκλησίας με τις ιουδαϊκές ρίζες της θα καταλήξει στην εδραίωση μιας παγκόσμιας αλληλοεπιρροής μεταξύ Χριστιανών και Ιουδαίων. Αυτοί οι διεθνείς διάλογοι θα προκαλούν την κατάρρευση στα τείχη της παραμόρφωσης και θα εδραιώνουν γέφυρες καλών σχέσεων. ΄Ο,τι ο Θεός είχε σκοπό να κάνει μεταξύ της Εκκλησίας και του Ισραήλ στην αρχή, θα συμβεί στο τέλος. Οι Εθνικοί πιστοί, τα μπολιασμένα κλαδιά της αγριελιάς, θα έχουν σχέση με όσους Ιουδαίους είναι ελεύθεροι από θρησκευτική και φυλετική προκατάληψη, και εκεί θα γίνεται αληθινός διάλογος και θα υπάρχει αμοιβαία συμμετοχή. Ο έσχατος καρπός της “θεολογίας της εγκατάστασης” θα είναι η δημιουργία ενός πνευματικού περιβάλλοντος όπου θα λαμβάνουν χώρα η αληθινή μαρτυρία του Ιησού και η εκδήλωση του Αγίου Πνεύματος. Αντί για μίσος και σύγκρουση, θα υπάρχει αγάπη και διάλογος. Αντί για φόνους και ακρωτηριασμούς, θα υπάρχει αμοιβαία και καρποφόρα αρμονία. Αντί για μια ιστορία διωγμών και θανάτου εμπνευσμένη από το Σατανά, θα εμφανιστεί ένα μέλλον εμπνευσμένο και ενισχυμένο από το Θεό, γεμάτο με αποδείξεις δύναμης και καρπού του Αγίου Πνεύματος.
Σε πολλούς Χριστιανούς δεν αρέσει η ιδέα, ενώ είναι Εθνικοί πιστοί, να αποκαλούνται “πνευματικοί Ιουδαίοι”. Αυτή εν τούτοις είναι μια σωστή επονο­μασία. Και οι Ιουδαίοι πιστοί στο Χριστό έχουν δυσκολία μ’ αυτήν την ορολογία, γιατί η ιστορία εκείνων που ονόμαζαν του εαυτούς τους “πνευματικούς Ιουδαίους” ήταν ιστορία “αντικατάστασης και διωγμών”, όχι “εγκατάστασης και σύνδεσης”. Στους Εθνικούς πιστούς, υπάρχει έλλειψη αληθινής κατανόησης που συνδυάζεται συχνά με ίχνη αντισημιτισμού.
Στο παρελθόν εκείνοι που ονομάζονταν “πνευματικοί Ιουδαίοι” το έκαναν με τον ψεύτικο ισχυρισμό ότι ήταν ο “νέος” ή ο “πνευματικός” Ισραήλ που είχε αντικατα­στήσει τον απερριμμένο φυσικό ιουδαϊκό λαό. Αυτός ήταν ο σπόρος που παρήγαγε τον καρπό των 1800 ετών διωγμών, μίσους και θανάτου. Μακάρι να είχαν καταλάβει σωστά ότι ήταν πραγματικά “πνευματικοί Ιουδαίοι”, αλλά με την αληθινή βιβλική έννοια. ΄Ηταν μπολιασμένοι δίπλα στους φυσικούς κλάδους, και μαζί θα έπρεπε να λατρεύουν το Θεό του Ισραήλ, λαμβάνοντας μέρος στην Καινή Διαθήκη[2] και απολαμβάνοντας τα δικαιώματα της πολιτείας του Ισραήλ. Τότε θα καταλάβαιναν επίσης ότι η θέση τους τους δόθηκε από τον Κύριο, ώστε να μπορούν να συμμετέχουν στην πλούσια πνευματική κληρονομιά του Ισραήλ και να προκαλέσουν πνευματική ζηλοτυπία στον ιουδαϊκό λαό μέσω της αγάπης τους και της υπερφυσικής απόδειξης των χαρισμάτων και των καρπών του Αγίου Πνεύματος.
Ο Θεός χρησιμοποιεί την έννοια “του εμβολιασμού”, για να διευκρινίσει τη στενή σχέση που οι Εθνικοί πιστοί έπρεπε να διατηρούν συνεχώς με τον ιουδαϊκό λαό. Αυτή η σχέση έπρεπε συνέχεια να καλλιεργείται, έτσι ώστε ο ιουδαϊκός λαός να γινόταν το δοχείο μιας μαρτυρίας αγάπης, η οποία θα έδειχνε την αξιοπιστία των μεσσιανικών ισχυρισμών του Ιησού, καθώς η Εκκλησία θα επιδείκνυε την αγάπη και τη δύναμη του Αγίου Πνεύματος.
Επειδή η Εκκλησία έδειξε υπερηφάνεια κατά των φυσικών κλάδων και αποκόπηκε από τις ρίζες της πίστης, έγινε ανίκανη να διατηρήσει μια μαρτυρία με τη δύναμη του Αγίου Πνεύματος.[3] Καθώς η δύναμη του Αγίου Πνεύματος άρχιζε να μειώνεται, η Εκκλησία όλο και περισσότερο στράφηκε σε ψευδοδιδασκαλίες και παραδόσεις που δικαιολογούσαν την έλλειψη πνευματικής δύναμης. Είναι λυπηρό ότι πολλές εκκλησιαστικές δογματικές αποχρώσεις υποστηρίζουν ακόμη τις ίδιες “θεολογικές εκλογικεύσεις” για τη δική τους έλλειψη δύναμης.
Καθώς ο Θεός αποκατασταίνει στους πιστούς τη βιβλική σχέση τους με τον ιουδαϊκό λαό, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι θα υπάρξει ταυτόχρονα και μια αύξηση στην απόδειξη της δύναμης του Αγίου Πνεύματος. Ο Θεός σκοπεύει να προκαλέσει τον ιουδαϊκό λαό σε πνευματική ζηλοτυπία μέσω της επίδειξης της αγάπης και της δύναμης του Αγίου Πνεύματος από την Εκκλησία[4]. Αυτό θα συμβεί γιατί είναι το σχέδιο και η πρόθεση του Θεού. Αναφέροντας ένα ρητό των αρχαίων ραβίνων, ας προσευχηθούμε θερμά, ώστε αυτό “να συμβεί γρήγορα στις ημέρες μας”.

Howard Morgan
Από το περιοδικό “Restore!”
Τεύχος αρ. 1, τόμος 2.

Λίγα λόγια για το συγγραφέα του άρθρου: Ο Dr. Howard Morgan είναι αντιπρόεδρος της Εκτελεστικής Επιτροπής του Ιδρύματος “Restoration Foundation”. Είναι ένας από τους κορυφαίους μελετητές για τις αιτίες και τις λύσεις στο πρόβλημα της Χριστιανικής Ιουδαιοφοβίας και του αντισημιτισμού. Υπηρετεί στη σχολή του Logos International Bible College και είναι ένας διεθνής δημοφιλής διδάσκαλος της Βίβλου, δίνοντας έμφαση στις ιουδαϊκές ρίζες της χριστιανικής πίστης και στις Ιουδαιο­-Χριστιανικές σχέσεις. Ο Howard, η γυναίκα του Janet, και οι τρεις κόρες τους, Briana, Melanie και Tiffany, ζουν στην Ατλάντα, Γεωργία, των ΗΠΑ.

[1]Σ.Μ. Το να συμπαραστέκεται η Εκκλησία στο λαό Ισραήλ δε σημαίνει ότι παραβλέπει να κοιτάζει με βλέμμα αγάπης και δικαιοσύνης προς όλους τους λαούς που υποφέρουν στη σύγκρουση της Μέσης Ανατολής. Ο συγγραφέας θέλει να καταδικάσει τη συνηθισμένη συμπεριφορά καλυμ­μένου αντισημιτισμού που διακατατέχει ακόμη μεγάλο μέρος της Εκκλησίας. Το να συμπαρίστασαι και να αγαπάς κάποιον δε σημαίνει ότι δεν κατακρίνεις όσες πράξεις του θεωρείς λαθεμένες.
[2]Σ.Μ. Όσο κι αν κατέληξε να ηχεί παράξενα, η Καινούργια Διαθήκη που έκανε ο Ιησούς Χριστός ήταν αρχικά και βασικά μια Διαθήκη του Θεού πάλι με τους Εβραίους όπως η Παλαιά στο Όρος Σινά. Στη συνέχεια αποκάλυψε ο Κύριος με το Πνεύμα Του ότι μπορούν να λάβουν μέρος σ’ αυτήν και άλλοι λαοί που δεν είναι Ιουδαίοι. Αυτό ήταν το μυστήριο το κρυμμένο από παλιά (Εφεσίους 3:3-7).
[3]Σ.Μ. Είναι πεποίθησή μας εν Κυρίω ότι η Εκκλησία δεν πρόκειται να δει ουσιαστική αναζωπύρωση σε κανένα έθνος αν δεν αποβάλει τον εγγενή αντισημιτισμό της.
[4]Σ.Μ. Ας μην ξεχνούμε ότι “οι Ιουδαίοι απαιτούν σημεία”, για να πιστέψουν, σε αντίθεση με τους ΄Ελληνες που ζητούν σοφία (βλέπε Α΄ Κορινθ. 1:22). Το υπερφυσικό σημείο της αγάπης της Εκκλησίας των αληθινών πιστών προς αυτούς σε μια εποχή που ο αντισημιτισμός αυξάνεται παγκόσμια είναι το δυνατότερο θαυματουργικό σημείο για την αλήθεια της διδασκαλίας του Ιησού.

13.1.09

Ο ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΣ ΚΑΙ Ο ΝΟΜΟΣ: ΕΥΛΟΓΙΑ Ή ΚΑΤΑΡΑ; (Δεύτερο μέρος)

ΠΑΡΑΝΟΗΣΕΙΣ ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΟ ΝΟΜΟ

ΝΟΜΟΣ ΚΑΙ ΧΑΡΗ
Μια σοβαρή παρανόηση είναι ότι ο νόμος και η χάρη είναι αντίθετα πράγματα και ότι η Τορά υποκαταστάθηκε από μια εποχή χάριτος. Αυτή η ιδέα προωθείται από κάποιους που ισχυρίζονται ότι στην Παλαιά Διαθήκη οι Ιουδαίοι σώζονταν με τα έργα, ενώ η Εκκλησία σώζεται με την πίστη. Αλλά η αρχέγονη ιουδαϊκή εκκλησία αναγνώριζε το Γιαχβέ, τον ένα αληθινό Θεό του Ισραήλ, πως ήταν αιώνιος Θεός, αναλλοίωτος, που είχε ένα σχέδιο σωτηρίας και στην Παλαιά και στην Καινή Διαθήκη, σχέδιο που περιείχε την πίστη στο Μεσσία. Στο βιβλίο του Δανιήλ, που γράφτηκε εξακόσια χρόνια πριν από το θάνατο του Χριστού, βλέπουμε την ιουδαϊκή έννοια της μετάνοιας και πίστη στο Γιαχβέ για έλεος (χάρη), ξέχωρα από κάθε έργο νόμου. «Στρέψε, Κύριε, το αυτί σου, και άκουσε, άνοιξε τα μάτια σου και δες τις ερημώσεις μας, και την πόλη επάνω στην οποία κλήθηκε το όνομά σου, επειδή εμείς δεν προσφέρουμε μπροστά σου τις ικεσίες μας για τις δικαιοσύνες μας, αλλά για τους πολλούς οικτιρμούς σου». (Δαν. 9:18).

Η ΚΑΙΝΗ ΔΙΑΘΗΚΗ: ΜΙΑ ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΔΙΑΘΗΚΗ
Υπάρχουν εκφράσεις μέσα στην επιστολή προς Εβραίους που φαινομενικά υποβιβάζουν την Παλαιά Διαθήκη. Μία από αυτές τις εκφράσεις είναι: «Τώρα όμως ο Ιησούς έχει πετύχει τόσο διαφορετικότερη λειτουργία όσο και καλύτερης διαθήκης είναι μεσίτης, η οποία έχει νομοθετηθεί πάνω σε καλύτερες υποσχέσεις » (Εβρ. 8:6).
Αυτή η έκφραση αναφέρεται βασικά στο θυσιαστικό σύστημα της Π.Δ., ότι είναι καλύτερο με το Χριστό, επειδή αυτός είναι ο αμνός του Θεού, σε αντίθεση με τους πραγματικούς αμνούς. Αυτή η αλλαγή που έγινε προκάλεσε μια καλυτέρευση της πρώτης διαθήκης, αλλά η διαθήκη παραμένει καθαυτό ίδια, δεν άλλαξε. Καλυτέρευση σημαίνει βελτίωση ενός προϋπάρχοντος προϊόντος, δε σημαίνει τον αφανισμό του.
Άλλη έκφραση που φαίνεται να υποβιβάζει την Π.Δ. είναι η εξής: «Με το να λέει, Καινούργια, έχει κάνει παλιά την πρώτη. Και αυτό που παλιώνει και γερνάει είναι κοντά στον αφανισμό ». (Εβρ. 8:13). Και εδώ πρέπει να προσέξει κανείς τα προηγούμενα εδάφια που βασίζονται στον προφήτη Ιερεμία 31:31-34.
«Ιδού, έρχονται ημέρες, λέει ο ΚΥΡΙΟΣ,
που θα συνάψω με τον οίκο Ισραήλ
και με τον οίκο Ιούδα διαθήκη καινούργια.
9 Όχι σύμφωνα με τη διαθήκη
που έκανα μέ τους πατέρες τους
την ημέρα που πήρα το χέρι τους,
για να τους εξαγάγω από τη γη της Αιγύπτου.
Επειδή αυτοί δεν ενέμειναν στη διαθήκη μου,
κι εγώ τους παραμέλησα , λέει ο ΚΥΡΙΟΣ.
10 Γιατί αυτή είναι η διαθήκη
που θα κάνω με τον οίκο Ισραήλ
μετά τις ημέρες εκείνες, λέει ο ΚΥΡΙΟΣ:
Θα δώσω τους νόμους μου στη διάνοιά τους
και πάνω στις καρδιές τους θα τους γράψω,
και θα είμαι σ’ αυτούς Θεός
και αυτοί θα μου είναι λαός.
11 Και δε θα διδάξουν καθένας τον συμπολίτη του
και καθένας τον αδελφό του λέγοντας:
«Γνώρισε τον ΚΥΡΙΟ».
Γιατί όλοι τους θα με ξέρουν,
από τον μικρό ως τον μεγάλο από αυτούς.
12 Επειδή θα είμαι ευμενής στις αδικίες τους
και τις αμαρτίες τους δε θα τις θυμηθώ πια.
Και μετά αναφέρει ο συγγραφέας: «Με το να λέει, Καινούργια, έχει κάνει παλιά την πρώτη. Και αυτό που παλιώνει και γερνάει είναι κοντά στον αφανισμό ».
Ποια είναι λοιπόν αυτή η Καινούργια Διαθήκη που προκαλεί παλαίωση της πρώτης; Είναι οι νόμοι του Θεού γραμμένοι στις καρδιές και στη διάνοια των πιστών, απευθείας πλέον διαμέσου του Πνεύματος, όχι η διαγραφή τους. «Αυτή είναι η διαθήκη που θα κάνω με τον οίκο Ισραήλ μετά τις ημέρες εκείνες, λέει ο ΚΥΡΙΟΣ: Θα δώσω τους νόμους μου στη διάνοιά τους και πάνω στις καρδιές τους θα τους γράψω». Δε βλέπουμε λοιπόν πάλι κάτι διαφορετικό παρά τους νόμους του Θεού που Εκείνος έδωσε στο Μωυσή, με καινούργιο όμως τρόπο να λειτουργούν: γραμμένοι στις καρδιές και όχι στις πέτρες. Δεν είναι άλλοι νόμοι, είναι οι ίδιοι νόμοι. Και ποιο είναι αυτό που αφανίζεται; Ο νόμος του Θεού μέσω του Μωυσή; Όχι, αλλά ο τρόπος λειτουργίας του νόμου, που παλαιά δε γινόταν συνείδηση εσωτερικά στους ανθρώπους μέσω του Πνεύματος, αλλά επιδρούσε με εξωτερική επιβολή, με φόβο και τιμωρία, γραμμένος σε λίθους.
Η Κ.Δ. ως προς το χρόνο είναι τελευταία, αλλά είναι η Π.Δ. ανακαινισμένη. Κάτι παλαιό που ανακαινίζεται. Όχι αναγκαστικά κάτι που δεν υπήρχε πριν. Η λέξη «καινός, καινούργιος», συχνά σημαίνει «ανακαινισμένος». Η λέξη νέος σημαίνει κάτι που χρονικά εμφανίζεται τελευταίο και δεν υπήρχε πριν. Η «Καινή Διαθήκη» είναι και «καινή» και «νέα». Το εδ. Εβρ. 12:24 είναι το μοναδικό σημείο όπου μιλά για διαθήκη νέα και όχι καινή. “Νέα” σημαίνει νέα ως προς το χρόνο. “Καινή” σημαίνει νέα ποιοτικά, ανακαινισμένη. Γι’ αυτό λέμε: «καινούργιος ουρανός και καινούργια γη». Δε σημαίνει ότι δεν υπήρχαν προηγουμένως ουρανός και γη, αλλά ότι ποιοτικά έγιναν καλύτεροι.

ΤΟ ΑΓΙΟ ΠΝΕΥΜΑ ΚΑΙ Ο ΝΟΜΟΣ
Άλλη παρανόηση είναι ότι όταν ένας πιστός οδηγείται από το Άγιο Πνεύμα δεν είναι κάτω από το Νόμο του Θεού. Αυτό το σκεπτικό προέρχεται από κακή χρήση των λόγων του Παύλου όταν απευθύνεται στους Γαλάτες 5:18. «Αν λοιπόν οδηγείστε από το Πνεύμα δεν είστε κάτω από νόμο». Εκεί ο Παύλος υπενθυμίζει στους πιστούς ότι αν υπηρετούν τον Κύριο με το νόμο του Θεού και οδηγούνται από το Πνεύμα του Θεού δε θα υφίστανται τις συνέπειες του νόμου της αμαρτίας. Διαβάζουμε: «16 Σας λέω, λοιπόν, να περπατάτε με το Πνεύμα και δε θα εκτελέσετε την επιθυμία της σάρκας. 17 Γιατί η σάρκα επιθυμεί ενάντια στο Πνεύμα, και το Πνεύμα ενάντια στη σάρκα, επειδή αυτά είναι αντίθετα μεταξύ τους, ώστε να μην κάνετε αυτά που θέλετε. 18 Αν, λοιπόν, οδηγείστε από το Πνεύμα, δεν είστε κάτω από νόμο». (Γαλ. 5:16-18). Με αυτήν την τελευταία φράση ο Παύλος δεν εννοεί το Νόμο του Θεού μέσω του Μωυσή, αλλά το νόμο της αμαρτίας, σύμφωνα με ό,τι είχε πει στην επιστολή προς Ρωμαίους: «22 Γιατί ευχαριστιέμαι στο νόμο του Θεού κατά τον εσωτερικό μου άνθρωπο, 23 αλλά βλέπω άλλο νόμο στα μέλη μου, που αντιστρατεύεται στο νόμο του νου μου και με αιχμαλωτίζει στο νόμο της αμαρτίας που είναι στα μέλη μου». (Ρωμ. 7:22-23).
Το ίδιο εννοεί και στο Ρωμ. 6:14: «14 Γιατί αμαρτία δε θα σας κυριέψει • επειδή δεν είστε κάτω από νόμο, αλλά κάτω από χάρη». Και εδώ τα συμφραζόμενα υποδεικνύουν αναφορά στο νόμο της αμαρτίας. (Ας προσέξουμε ότι δεν υπάρχει το άρθρο “το”. Συνεπώς δεν εννοεί ΤΟΝ Νόμο του Θεού, αλλά το νόμο της αμαρτίας). Αυτή η διατύπωση μπορεί να προκαλεί σύγχυση στο σημερινό αναγνώστη, αλλά διαβάζοντας όλο το κεφάλαιο, συνειδητοποιούμε ότι ο Παύλος ανάφερε απλά ότι ο άνθρωπος γίνεται δούλος σε οποιονδήποτε νόμο ενδίδει, υποχωρεί ή παραχωρεί τον εαυτό του, για να τον εκπληρώνει, είτε στο Νόμο του Θεού είτε στο νόμο της αμαρτίας. Ως πιστοί διδασκόμαστε να μην ενδίδουμε στην αμαρτία και να γινόμαστε έτσι δούλοι του νόμου της αμαρτίας, αλλά αντίθετα, να ενδίδουμε στη χάρη του Θεού που μας ενδυναμώνει στο πράττουμε το νόμο του Θεού, δηλαδή το θέλημά Του.



Ο ΠΑΥΛΟΣ ΚΑΙ Ο ΝΟΜΟΣ
Και τώρα πρέπει να απαντήσουμε σε μια πολύ σοβαρή ερώτηση: Τι έχουμε να πούμε στη βίαιη επίθεση κατά του Νόμου που διαβάζουμε συχνά στις επιστολές του Παύλου; Πριν δώσουμε την απάντηση πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι οι επιστολές του Παύλου απευθύνονταν βασικά σε εκκλησίες εθνικών. Σχετικά με την προσωπική σωτηρία ο Παύλος δε δίδαξε ποτέ ότι έπρεπε να τηρηθούν οι 613 εντολές του Νόμου που δόθηκαν στον ιουδαϊκό λαό. Είναι κατανοητό ότι ο Παύλος, ο απόστολος των εθνών, ήταν πολύ ενοχλημένος με εκείνους που ονομάστηκαν ιουδαΐζοντες. Εμπόδιζαν το έργο του απαιτώντας από τις εκκλησίες των εθνικών να τηρούν ιουδαϊκά έθιμα ως προϋπόθεση, προαπαιτούμενο για τη σωτηρία. Αλλά ούτε ο Παύλος ούτε ο Ιησούς εισηγήθηκαν ποτέ ότι οι Ιουδαίοι θα έπρεπε να σταματήσουν να τηρούν τον τρόπο ζωής τους όπως περιγράφεται μέσα στο Νόμο ως λαός της Διαθήκης.
Ορισμένοι ισχυρίζονται ότι εδάφια όπως Μάρκος 7:15 ή Πράξεις 10:9-15, δείχνουν ότι ο Ιησούς ή ο Θεός ακυρώνουν τους διαιτητικούς κανόνες της Π.Δ. Αλλά πουθενά δε φαίνεται ότι ο Ιησούς ή ο Πέτρος σταμάτησαν να ακολουθούν αυτές τις εντολές. Ο Ιησούς φαίνεται ότι δίδασκε καθαρά να προσέχουν την πνευματική ακαθαρσία, σε σχέση με την σωματική: «17 Και όταν εισήλθε σ’ έναν οίκο μακριά από το πλήθος, τον ρωτούσαν οι μαθητές του για την παραβολή. 18 Και τους λέει, δηλώνοντας καθαρά όλα τα φαγητά : «Έτσι κι εσείς είστε ασύνετοι; Δε νοείτε ότι καθετί που απέξω μπαίνει στον άνθρωπο δε δύναται να τον κάνει ακάθαρτο, 19 γιατί δεν μπαίνει στην καρδιά του αλλά στην κοιλιά, και βγαίνει στο αποχωρητήριο;» (Μαρκ. 7:17-18). Ο Πέτρος φάνηκε ξεκάθαρα πως έβλεπε όραμα στο οποίο ο Θεός του έδωσε μάθημα να δέχεται και τους εθνικούς ως αδελφούς του, και να μην τους θεωρεί ακάθαρτους, αποφεύγοντας συναναστροφή μαζί τους, όπως συμπεριφέρονταν γενικά οι Ιουδαίοι απέναντι σε όλους τους εθνικούς (Πρ. 10:28-29). Το θέμα δεν ήταν οι διαιτητικοί κανόνες.
Τα φαινομενικά αρνητικά σχόλια του Παύλου για το Νόμο απευθύνονται βασικά σε δύο ομάδες: 1) Εκείνους τους εθνικούς που νόμιζαν ότι πρέπει να τηρούν το νόμο για να σωθούν, και 2) Μερικούς φονταμενταλιστές Ιουδαίους που προσπαθούσαν να θέσουν το Νόμο ως απαιτούμενο προσόν στους εθνικούς προκειμένου να έχουν σωτηρία.
Όταν σήμερα οι χριστιανοί γενικά αισθάνονται άσχημα να υποστηρίξουν το Νόμο, τους κάνω την εξής ερώτηση: «Ποια εντολή του Νόμου σε κάνει να μην αισθάνεσαι άνετα, εφόσον ο Νόμος καταδικάζει μόνο τους παραβάτες»; Μπορεί να φανεί παράξενο, αλλά δυστυχώς από τον 1 μ.Χ. αιώνα ξεκίνησε η παρανόηση του Νόμου μεταξύ των εθνικών, τον οποίο και ο Ιησούς και ο Παύλος αγαπούσαν πολύ και η ζωή τους συμβάδιζε με αυτόν. Υπάρχουν τουλάχιστον τρεις αιτίες γι’ αυτή την παρανόηση σχετικά με το Νόμο στη σημερινή εκκλησία.
Όταν η οδηγία της Εκκλησίας σταδιακά μετακινήθηκε από την Ιερουσαλήμ προς τη Δύση, πολλοί Ρωμαίοι προσήλυτοι που έγιναν ηγέτες στις εκκλησίες διατήρησαν μερικά από τα ειδωλολατρικά θρησκευτικά έθιμα. Ως αποτέλεσμα, αυτοί οι Ρωμαίοι ηγέτες ερμήνευσαν τις εβραϊκές γραφές με ελληνικό φιλοσοφικό υπόστρωμα, επιβάλλοντας στο βιβλικό κείμενο ένα μη εβραϊκό ερμηνευτικό σύστημα. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να παρεισφύσουν λανθασμένες ιδέες στη θεολογία της εκκλησίας σχετικά με το Νόμο του Θεού, ιδέες που ήταν ασυμβίβαστες με το Λόγο του Θεού όπως τον δίδαξε ο Ιησούς και ο Παύλος.
Ο Παύλος ποτέ δεν προσπάθησε να διδάξει μια καινούργια θρησκεία που ερχόταν σε αντίθεση με την Τορά. (Βλέπε Πράξεις 21:19-26, 23:6, 24:14-15). Οι συζητήσεις που φαινομενικά στρέφονται κατά του Νόμου, αναφέρονται στην πραγματικότητα ενάντια στην κακή χρήση του Νόμου από εκείνους που έθεταν τις εθνικές εκκλησίες κάτω από δεσμά, διδάσκοντας ότι η τήρηση του νόμου ήταν προαπαιτούμενο για τη σωτηρία τους.
Η διδασκαλία ότι ο Νόμος του Θεού αντικαταστάθηκε από τη Χάρη του Θεού ή ότι αυτός έρχεται σε αντίθεση με τη Χάρη, δεν προήλθε από τον Παύλο, αλλά από έναν αιρετικό, για τον οποίο μιλήσαμε στο προηγούμενο μάθημα, τον Μαρκίωνα.

ΜΑΡΚΙΩΝΑΣ, Η ΑΙΤΙΑ ΟΛΗΣ ΤΗΣ ΣΥΓΧΥΣΗΣ ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΟ ΝΟΜΟ
Ο Μαρκίωνας έζησε το 2 αι. μ.Χ. Αυτός απέρριψε εντελώς την Π.Δ. Είχε βαθιά επηρεαστεί από τους Γνωστικούς, και δίδαξε ότι ο Δημιουργός Θεός της Π.Δ. ήταν σκληρός και εντελώς διαφορετικός από εκείνον που αποκαλύπτεται στην Κ.Δ. Ήταν τόσο πεπεισμένος ότι το μήνυμα της χάρης του Θεού που δίδαξε ο Παύλος ερχόταν σε αντίθεση με το Νόμο, ώστε έκανε μια δική του έκδοση των επιστολών του Παύλου, που συμφωνούσε με τη δική του θεολογία. Η άποψη του Μαρκίωνα ήταν τόσο αντίθετη με το Λόγο του Θεού, ώστε ο Πολύκαρπος Σμύρνης, μαθητής του απ. Ιωάννη, τον αποκάλεσε, «ο πρωτότοκος του Σατανά».
Ο Μαρκίωνας, ήταν πλούσιος έμπορος από τον Πόντο, γιος ενός πρεσβυτέρου εκκλησίας εκεί. Ήρθε περίπου το 139 μ.Χ. στη Ρώμη και έκανε ένα μεγάλο δώρο σ’ εκείνη την εκκλησία. Όταν οι αδελφοί γνώρισαν τις ιδέες του, του επέστρεψαν τα χρήματα και τον αφόρισαν. Στη συνέχεια, ο Μαρκίωνας έκανε δική του εκκλησία, όπου ανακάτεψε Γνωστικισμό με ιδέες ορθόδοξου Χριστιανισμού, δημιουργώντας μια θεολογία δυαλιστική, που ερχόταν σε έντονη αντίθεση με τον ιουδαϊσμό, ήταν πολύ ασκητική και έδινε έμφαση στην αγαμία. Αυτή η αίρεση, είχε καταστροφική επίδραση στη Χριστιανοσύνη. Δυστυχώς, μερικοί σημερινοί Χριστιανοί υποστηρίζουν ασυνείδητα τις ιδέες του.
Αργότερα, στη Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία ο Αυγουστίνος αγκάλιασε τις ιδέες του Μαρκίωνα, σχετικά με την αντίθεση Νόμου και Χάρης, και τις έκανε μέρος αναπόσπαστο της θεολογίας του. Την εποχή της Μεταρρύθμισης άνθρωποι όπως ο Ιωάννης Γουίκλιφ, ο πρώτος που μετάφρασε τη Βίβλο στα αγγλικά και ο Μάιλς Κόβερντεϊλ, ο μεταφραστής της πρώτης τυπωμένης αγγλικής Βίβλου, είχαν επηρεαστεί πολύ από τον Αυγουστίνο. Η ιδέα ότι η Χάρη είναι αντίθετη στο Νόμο ενισχύθηκε όταν ο Γάλλος μεταρρυθμιστής Ιωάννης Καλβίνος υποστήριξε αυτή τη θέση στους «Χριστιανικούς Θεσμούς» του, που έγιναν οδηγός των Μεταρρυθμισμένων Εκκλησιών στο Διαμαρτυρόμενο κίνημα. Ο Καλβίνος ό,τι δεν μπορούσε να αποδείξει με τη Γραφή, το αποδείκνυε με τον Αυγουστίνο. Παρόλον ότι αυτοί οι Μεταρρυθμιστές έκαναν σπουδαίο έργο ως προς την πίστη, η λανθασμένη ιδέα τους, ότι η Χάρη αντικατέστησε το Νόμο, υπήρξε αιτία μεγάλης σύγχυσης μέχρι σήμερα.
Στην Καινή Διαθήκη, ό,τι φαίνεται να είναι αντικατάσταση του Νόμου με τη Χάρη δεν είναι τίποτε περισσότερο παρά η διαφορά στον ΤΡΟΠΟ με τον οποίο παρουσιάζονται οι αιώνιες αρχές του Νόμου. Στην Π.Δ. η αρχή της θυσίας απεικονιζόταν με θυσίες ζώων, ενώ στην Κ.Δ. ο Χριστός εκπληρώνει συνεχώς αυτήν τη διάσταση του Νόμου, εμφανιζόμενος ως ο αμνός του Θεού. Κάθε φορά που μια ζωή βρίσκει τη λύτρωση, το Πνεύμα του Νόμου γίνεται όλο και περισσότερο εμφανές απ’ όσο ήταν στο παρελθόν, εμφανίζοντας τις αρχές του Νόμου με τη θυσία και την ιεροσύνη του Μεσσία.



ΤΟ ΓΡΑΜΜΑ ΤΟΥ ΝΟΜΟΥ
Τι έχουμε να πούμε για τα λόγια του Παύλου: «το γράμμα σκοτώνει, αλλά το Πνεύμα ζωοποιεί»; (Β΄ Κορ. 3:6). Πρώτον, δεν πρέπει να νομίζουμε ότι ο νόμος του Θεού είναι κακός και θέτει τους ανθρώπους κάτω από δεσμά. Ο Παύλος, όπως είδαμε προηγουμένως τήρησε το νόμο και παρακινούσε τους Ιουδαίους να κάνουν το ίδιο. (Α΄ Κορ. 7:18). Η δήλωση που διαβάσαμε στην αρχή απευθυνόταν στους εθνικούς πιστούς της Κορίνθου, όχι σε Ιουδαίους πιστούς. Και οι καλύτερες αρετές του Νόμου του Θεού περιγράφτηκαν πάντοτε ως «διακονία θανάτου» (Β΄ Κορ. 3:7) για εκείνους που αμαρτάνουν, επειδή ο σκοπός του Νόμου είναι να αποκαλύψει και να περιγράψει την αμαρτία. Για τους εθνικούς προσήλυτους, το να προσπαθούν να ζουν με έναν τρόπο ζωής ιουδαϊκό, χωρίς την ευσεβή και πειθαρχημένη κατάρτιση που ο Ιουδαίος είχε από παιδί, σήμαινε να μπαίνουν κάτω από ένα φορτίο που δεν ήταν απαραίτητο ούτε επιθυμητό.
Σε αυτό το πλαίσιο ο Παύλος έγραψε «το γράμμα (εννοώντας του Νόμου) σκοτώνει», αλλά συνέχισε τονίζοντας ότι «το πνεύμα (εννοώντας του Νόμου) ζωοποιεί». Μιλούσε για σωτηρία στους εθνικούς, και σχετικά με αυτό το θέμα, το γράμμα του Νόμου είναι θάνατος, γιατί μόνο μέσω του Πνεύματος, που κάνει βίωμα το Νόμο στην καρδιά του ανθρώπου, μπορεί να έρθει η ζωή. Συνεπώς ο Νόμος του Θεού μπορεί να φέρει ζωή μόνο όταν ενεργοποιηθεί από το Πνεύμα του Θεού και όχι όταν προσπαθεί με σαρκική προσωπική θέληση ο άνθρωπος να τον υπακούσει. Δεν έχουμε αντίθεση μεταξύ Νόμου και Πνεύματος, αλλά αντίθεση στον τρόπο λειτουργίας που κάνουμε το Νόμο να ενεργεί. Η περίληψη της άποψης του Παύλου βρίσκεται σε αυτή τη δήλωσή του στους Ρωμαίους: «2 Γιατί ο νόμος του Πνεύματος της ζωής μέσα στο Χριστό Ιησού με ελευθέρωσε από το νόμο της αμαρτίας και του θανάτου... 4 για να εκπληρωθεί η δίκαιη απαίτηση του νόμου μέσα σ’ εμάς, οι οποίοι δεν περπατούμε κατά σάρκα αλλά κατά Πνεύμα». (Ρωμ. 8:2,4).

ΜΕΓΑΛΟΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ ΗΓΕΤΕΣ ΚΑΙ Ο ΝΟΜΟΣ
Ας δούμε τι πίστευαν μεγάλοι χριστιανοί ηγέτες σχετικά με το νόμο. Ο Μαρτίνος Λούθηρος έλεγε: «Το πρώτο καθήκον του ευαγγελικού κήρυκα είναι να διακηρύξει το Νόμο του Θεού και να δείξει τη φύση της αμαρτίας, επειδή αυτό θα ενεργήσει ως παιδαγωγός και θα τον φέρει σε αιώνια ζωή που βρίσκεται μέσα στον Ιησού Χριστό». Ο Ιωάννης Γουέσλεϋ είπε: «Πριν να κηρύξω αγάπη, έλεος, και χάρη, πρέπει να κηρύξω αμαρτία, νόμο, και κρίση». Αργότερα συνιστούσε σε ένα φίλο του: «Κήρυξε 90% Νόμο και 10% χάρη». Κάρολος Σπέρτσον, γνωστός ως ο πρίγκιπας των κηρύκων, είπε: «Δε θα δεχτούν ποτέ τη χάρη μέχρις ότου φτάσουν στο σημείο να τρέμουν μπροστά στο δίκαιο και άγιο Νόμο του Θεού». Ο Κάρολος Φίνεϋ, για τον οποίο είπαν ότι είχε 80% επιτυχία στη διακονία του, είπε: «Πάντοτε ο Νόμος πρέπει να ετοιμάζει το δρόμο για το ευαγγέλιο. Όταν παραβλέπουμε αυτό στη διδασκαλία των ψυχών, είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα καταλήξουμε σε ψεύτικη ελπίδα, θα εισαγάγουμε ένα ψεύτικο πρότυπο χριστιανικής εμπειρίας, και θα γεμίσουμε την εκκλησία με ψεύτικους πιστούς". Ο Ιωάννης Γουίκλιφ, το πρωινός αστέρας της Μεταρρύθμισης, είπε: «Η σημαντικότερη υπηρεσία που μπορεί να κάνει ένας άνθρωπος πάνω στη γη είναι να κηρύξει το νόμο του Θεού». Ο Ντ. Λ. Μούντυ, για τον οποίο θεώρησαν ότι έκανε ένα εκατομμύριο μαθητές για τον Κύριο, ανάφερε: «Ο Θεός, που είναι ένας τέλειος Θεός, έπρεπε να δώσει ένα τέλειο Νόμο, και ο Νόμος δε δόθηκε για να σώσει τους ανθρώπους, αλλά για να εκτιμήσει την ποιότητά τους».
Καθαρά, λοιπόν, αυτοί οι μεγάλοι κήρυκες του ευαγγελίου κατάλαβαν έναν από τους βασικούς σκοπούς του Νόμου. Ο Παύλος δεχόταν αυτό, αλλά είδε και άλλους σκοπούς του Νόμου.

Ο ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΣ ΚΑΙ Ο ΝΟΜΟΣ: ΕΥΛΟΓΙΑ Ή ΚΑΤΑΡΑ; (Πρώτο μέρος)

Το θέμα αυτό με το οποίο θα ασχοληθώ αδελφοί μου είναι αμφιλεγόμενο. Δεν θεωρώ τον εαυτό μου αυθεντία, αλλά επειδή πολύ με προβλημάτισε στη χριστιανική μου ζωή, θέλω να συμμεριστώ μαζί σας τις σκέψεις και τα συμπεράσματά μου. Ελπίζω με τη βοήθεια του Θεού, τον οποίο επικαλούμαι αυτές τις στιγμές, να μην κάνω λάθη και να μπορέσω να σας μεταδώσω ό,τι καλό που αποκάλυψε ο Κύριος μέσα από τις Γραφές για τη δική μας οικοδομή και πνευματική αύξηση. Ίσως μερικοί να μη συμφωνήσετε με όλα τα συμπεράσματά μου, γι' αυτό επικαλούμαι την επιείκειά σας, όλοι μαθαίνουμε στο σχολείο του Θεού, και εγώ μαζί σας.
Γιατί είναι σημαντικό το θέμα με το οποίο θα ασχοληθούμε; Πιστεύω ότι είναι πολύ σημαντικό γιατί σήμερα διανύουμε μια εποχή ανομίας. Ο Αντίχριστος που πρόκειται να έρθει τον ονομάζει η Γραφή μέσω του απ. Παύλου ως "τον άνομο", "τον άνθρωπο της ανομίας". Έτσι ο Παύλος λέει: "8 Και τότε θα αποκαλυφτεί ο άνομος, τον οποίο ο Κύριος Ιησούς θα εξολοθρέψει με την πνοή του στόματός του και θα τον καταργήσει με την επιφάνεια της παρουσίας του. 9 Αυτού του άνομου η παρουσία θα είναι σύμφωνα με την ενέργεια του Σατανά με κάθε δύναμη και με σημεία και τέρατα ψεύδους, 10 και με κάθε απάτη αδικίας σ’ αυτούς που χάνονται, επειδή δε δέχτηκαν να έχουν αγάπη για την αλήθεια , για να σωθούν. 11 Και γι’ αυτό ο Θεός στέλνει σ’ αυτούς ενέργεια πλάνης, για να πιστέψουν στο ψέμα, 12 ώστε να κατακριθούν όλοι όσοι δεν πίστεψαν στην αλήθεια, αλλά ευαρεστήθηκαν στην αδικία. (Β΄ Θεσ. 2:8-12). "3 Κανείς ας μη σας εξαπατήσει κατά κανέναν τρόπο. Γιατί δε θα έρθει η ημέρα το Κυρίου αν δεν έρθει η αποστασία πρώτα, και δεν αποκαλυφτεί ο άνθρωπος της ανομίας , ο γιος της απώλειας , 4 αυτός που αντιτάσσεται και υπερυψώνεται ενάντια σε καθέναν που λέγεται Θεός ή σέβασμα , ώστε αυτός να καθίσει στο ναό του Θεού , για να αποδεικνύει τον εαυτό του ότι είναι Θεός" (Β΄ Θεσ. 2:3-4).
Η λέξη "άνομος" και το παράγωγό του "ανομία" προέρχονται από το στερητικόν α+νόμος. Είναι δηλαδή αυτός που δεν έχει νόμο, ο άνθρωπος χωρίς νόμο. Είναι επίσης ο παραβάτης του νόμου. Και αυτός ο άνομος δε θα γίνει δεκτός χωρίς λόγο. Ήδη το περιρρέον ρεύμα της ανομίας έχει σαν τσουνάμι κατακλύσει όλη την υφήλιο, και δυστυχώς ακόμη και χριστιανοί έχουν επηρεαστεί από αυτό. Ο Αντίχριστος θα επικρατήσει εύκολα επειδή οι άνθρωποι θα είναι εξοικειωμένοι με την ανομία. Οι χριστιανοί σήμερα κηρύττουν πολύ "χάρη". Αλλά ξεχνούν ότι ο νόμος προηγείται της χάρης. Όπως λέει ο ευαγγελιστής Ιωάννης: "17 Γιατί ο νόμος δόθηκε μέσω του Μωυσή, η χάρη και η αλήθεια έγινε μέσω του Ιησού Χριστού". (Ιωάν. 1:17). Έχουν εξαλείψει το νόμο από τα κηρύγματά τους, συνεπώς τι να την κάνει τη χάρη του Θεού ο σημερινός άνθρωπος, αφού δεν υπάρχει νόμος που να του δείχνει τις αμαρτίες του από τις οποίες έχει ανάγκη να λυτρωθεί; "Ευαγγέλιο" σημαίνει καλή αγγελία. Αλλά τι είδους καλή αγγελία; Καλή αγγελία σωτηρίας από τις αμαρτίες του. Τι είναι όμως αμαρτία; "Η αμαρτία είναι η ανομία" (Α' Ιωάν. 3:4), η παράβαση του νόμου ή η έλλειψη νόμου. Αν λοιπόν δε γνωρίζουμε το νόμο του Θεού, η παράβαση του οποίου φανερώνει την αμαρτία, πώς θα κηρύξουμε το ευαγγέλιο της χάρης, που ελευθερώνει τον άνθρωπο από την καταδίκη, την αιώνια τιμωρία, και από τα δεσμά της αμαρτίας μέσω του εξιλαστήριου έργου του Χριστού; Το ευαγγέλιο επεκτάθηκε εύκολα στην αρχαία κοινωνία, επειδή υπήρχαν παντού συναγωγές, και πολλοί εθνικοί ήταν εξοικειωμένοι με όσα άκουγαν για το νόμο. Πολλοί από αυτούς αναγνώριζαν την ανώτερη ηθική των Εβραίων μέσω του νόμου του Μωυσή και ονομάζονταν "οι φοβούμενοι τον Θεόν". Αυτοί εφάρμοζαν τμήματα του Νόμου, χωρίς όμως να έχουν κάνει περιτομή και χωρίς να έχουν μεταστραφεί πλήρως στον ιουδαϊσμό. Σε τέτοια άτομα προετοιμασμένα, το ευαγγέλιο έκανε θραύση, και εύκολα αποδέχτηκαν τα "καλά νέα" του Χριστού. Σήμερα όμως; Η έλλειψη κηρύγματος των εντολών του Θεού, δημιουργεί αδιαφορία και για το ευαγγέλιο, εφόσον δεν υπάρχει λόγος να το δεχτεί κανείς.
Όπως θα δούμε όμως στη συνέχεια, ο νόμος δεν απευθύνεται μόνο στους άπιστους. Και ο πιστός έχει ανάγκη από το νόμο, για να γνωρίσει τη διάκριση του αγίου και του "κοινού" ή "βέβηλου", τη διάκριση του καλού και του κακού στη ζωή του.
Βεβαίως το θέμα είναι μεγάλο και πολύπλοκο, γιατί ορισμένα πράγματα δεν επιβάλλονται σήμερα στους πιστούς χριστιανούς, πράγμα που θα δούμε στη συνέχεια, ιδιαίτερα σ' εμάς που είμαστε πιστοί από τα έθνη.
Ας ξεκινήσουμε όμως με τη σειρά. Ας δούμε λίγα εδάφια από την Παλαιά Διαθήκη, από τον υπέροχο Ψαλμό 119:
"ΜΑΚΑΡΙΟΙ οι άμωμοι στον δρόμο τους αυτοί που περπατούν στον νόμο του Κυρίου. 2 Μακάριοι όσοι φυλάσσουν τα μαρτύριά του, αυτοί που τον εκζητούν με όλη την καρδιά 3 αυτοί σίγουρα δεν πράττουν ανομία, περπατούν στους δρόμους του. 4 Εσύ πρόσταξες να τηρούνται ακριβώς οι εντολές σου. 5 Είθε έτσι να κατευθύνονται οι δρόμοι μου, ώστε να φυλάσσω τα προστάγματά σου! 6 Τότε, δεν θα ντροπιαστώ, όταν επιβλέπω σε όλα τα προστάγματά σου. 7 Θα σε δοξολογώ με ευθύτητα καρδιάς όταν μάθω τις κρίσεις της δικαιοσύνης σου 8 Θα φυλάσσω τα διατάγματά σου· μη με εγκαταλείπεις ολοκληρωτικά…
33 Κύριε δίδαξέ με τον δρόμο των διαταγμάτων σου και θα τον τηρώ μέχρι τέλους. 34 Συνέτισέ με, και θα τηρώ τον νόμο σου, ναι, θα τον τηρώ με όλη την καρδιά. 35 Οδήγησέ με στον δρόμο των προσταγμάτων σου, επειδή ευφραίνομαι σ’ αυτόν. 36 Κλίνε την καρδιά μου στα μαρτύριά σου και όχι σε πλεονεξία…
97 Πόσο αγαπώ τον νόμο σου! Όλη την ημέρα είναι μελέτη μου. 98 Με τα προστάγματά σου με έκανες σοφότερο από τους εχθρούς μου, επειδή είναι πάντοτε μαζί μου. 99 Είμαι συνετότερος από όλους εκείνους που με διδάσκουν, επειδή τα μαρτύριά σου είναι μελέτη μου. 100 Είμαι συνετότερος από τους γέροντες, επειδή φύλαξα τις εντολές σου. 101 Από κάθε πονηρό δρόμο εμπόδισα τα πόδια μου, για να φυλάξω τον λόγο σου. 102 Από τις κρίσεις σου δεν ξέκλινα, επειδή με δίδαξες εσύ. 103 Πόσο γλυκά είναι τα λόγια σου στον ουρανίσκο μου! Είναι περισσότερο από μέλι στο στόμα μου! 104 Από τις εντολές σου έγινα συνετός, γι’ αυτό μίσησα κάθε δρόμο ψεύδους...
174 Επιθύμησα τη σωτηρία σου, Κύριε, και ο νόμος σου είναι τρυφή μου".
Για το Εβραίο ο νόμος του Θεού ήταν η τρυφή του, η αγαλλίασή του, η ελευθερία του.
Και όπως είχε πει ο Θεός στον Ιησού του Ναυή:
"8 Δεν θα απομακρυνθεί αυτό το βιβλίο του νόμου από το στόμα σου, αλλά σ’ αυτό θα μελετάς ημέρα και νύχτα, για να προσέχεις να κάνεις σύμφωνα με όλα όσα είναι γραμμένα σ’ αυτό. Επειδή τότε θα ευοδώνεσαι στον δρόμο σου και τότε θα φέρεσαι με σύνεση". (Ιησ. Ναυή 1:8).
Ο απόστολος Παύλος στη Β΄ Τιμόθεο αναφέρει τα πολύ γνωστά λόγια για τη Γραφή:
"16 Όλη η Γραφή είναι θεόπνευστη και ωφέλιμη για διδασκαλία, για έλεγχο, για επανόρθωση, για παιδεία που γίνεται με δικαιοσύνη , 17 για να είναι άρτιος ο άνθρωπος του Θεού, καταρτισμένος για κάθε έργο αγαθό".
Συχνά ξεχνούμε, όμως, ότι η Γραφή στην οποία αναφέρεται ο Παύλος είναι οι Γραφές της Παλαιάς Διαθήκης, γιατί ακόμη δεν είχε δημιουργηθεί ο κανόνας της Καινής, και όταν μιλούσαν τότε για Γραφή ή για Γραφές εννοούσαν αποκλειστικά τα βιβλία της Παλαιάς. Φυσικά, όταν ολοκληρώθηκε ο κανόνας και της Καινής Διαθήκης, τα λόγια αυτά του Παύλου επεκτάθηκαν και στην Καινή, όταν όμως ειπώθηκαν, αναφέρονταν αποκλειστικά στην Παλαιά. Σύμφωνα, λοιπόν, με τα λόγια του Παύλου, έφταναν τα λόγια της Παλαιάς Διαθήκης, για να είναι άρτιος, δηλαδή τέλειος ο άνθρωπος του Θεού, καταρτισμένος για κάθε έργο αγαθό. Αν δεχόμασταν αυτά τα λόγια, θα βλέπαμε με εντελώς άλλη άποψη τα γραπτά της Παλαιάς Διαθήκης, και όχι σαν ένα παρωχημένο βάρος που πρέπει το γρηγορότερο δυνατόν να το ξεφορτωθούμε. Θα χωρίσουμε τη μελέτη μας σε τρία σημεία:
1) Τι σημαίνει νόμος.
2) Ποια η σημασία του νόμου.
3) Ισχύει σήμερα ο νόμος του Μωυσή στη χριστιανική εποχή ή όχι; Και αν ναι, κατά πόσον ισχύει και τι ή πώς πρέπει να τον εφαρμόζουμε;



ΤΙ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΝΟΜΟΣ
Τι σημαίνει νόμος; Στα εβραϊκά είναι η λέξη "τορά". "Τορά" σημαίνει περισσότερο διδασκαλία, παρά "νόμος" με τη νομικίστικη έννοια που ενυπάρχει στην ελληνική γλώσσα. Είναι συχνά σύνολο κανόνων, αλλά περιέχεται η έννοια της διδασκαλίας, όπως η διδασκαλία ενός καλού πατέρα στα παιδιά του, προκειμένου να ευτυχήσουν στη ζωή τους.
Η βάση όμως για το πώς πρέπει να αντιμετωπίζουμε το νόμο είναι τα λόγια του Χριστού, που πολλούς φέρνουν σε αμηχανία, γιατί μεγάλο μέρος της χριστιανικής θεολογίας είναι εχθρική προς τον Νόμο της Παλαιάς Διαθήκης.
17 «Μη νομίσετε ότι ήρθα να καταλύσω το νόμο ή τους προφήτες. Δεν ήρθα να καταλύσω, αλλά να ολοκληρώσω . 18 Γιατί αλήθεια σας λέω: ωσότου παρέλθει ο ουρανός και η γη, ένα γιώτα ή μια κεραία δε θα παρέλθει από το νόμο, ωσότου όλα γίνουν. 19 Όποιος λοιπόν καταργήσει μία από τις εντολές αυτές τις ελάχιστες και διδάξει έτσι τους ανθρώπους, ελάχιστος θα κληθεί στη βασιλεία των ουρανών. Όποιος όμως τις εφαρμόσει και τις διδάξει, αυτός μεγάλος θα κληθεί στη βασιλεία των ουρανών. 20 Γιατί σας λέω ότι αν δεν περισσέψει η δικαιοσύνη σας περισσότερο εκείνης των γραμματέων και των Φαρισαίων, δε θα εισέλθετε στη βασιλεία των ουρανών». (Ματθ. 5:17-20).
Αυτά τα λόγια του Χριστού πολλοί θα εύχονταν να μην είχαν ειπωθεί, γιατί δεν ξέρουν πώς να τα ερμηνεύσουν ή να τα αξιολογήσουν.
Ορισμένοι θεωρούν ότι ο Ιησούς μόνο εκπλήρωσε το νόμο. Και αυτό είναι σωστό. Πώς όπως καταφέρνουν, και με ποιο θεολογικό ακροβατισμό, ότι εφόσον μόνο ο Ιησούς εκπλήρωσε το νόμο, σήμερα ο νόμος καταργήθηκε ή δε χρειάζεται πλέον να εφαρμόζεται, επειδή η εκπλήρωσή του από τον Ιησού επέφερε αυτό το αποτέλεσμα, είναι απορίας άξιον. Τουλάχιστον δεν αναφέρει κάτι τέτοιο ο λόγος του Θεού. Αντίθετα, τι λέει; "31 Το νόμο, λοιπόν, καταργούμε με την πίστη; Είθε ποτέ να μη γίνει, αλλά το νόμο ανορθώνουμε!" (Ρωμ. 3:31).
Ένας αιρετικός της αρχαίας εκκλησίας, ο Μαρκίωνας, φανατικός αντισημίτης, είχε διαστρέψει τα λόγια αυτά του Χριστού στο αιρετικό "ευαγγέλιό" του, και εμφάνιζε τον Ιησού να λέει: "Μη νομίζετε ότι ήρθα να εκπληρώσω το νόμο ή τους προφήτες. Δεν ήρθα να εκπληρώσω, αλλά να καταλύσω". Νομίζω ότι πολλοί χριστιανοί σήμερα θα αισθάνονταν πολύ πιο άνετα αν έτσι μιλούσε ο Χριστός για το νόμο, παρά έτσι όπως έχει πράγματι μιλήσει.
Πάντως τα λόγια αυτά του Χριστού για το νόμο, πρέπει να είναι η βάση όλη της υπόλοιπης ερμηνευτικής μας όσον αφορά την εφαρμογή των εντολών του νόμου. Με αυτό το πρίσμα πρέπει να καταλαβαίνουμε και να ερμηνεύουμε τα λόγια του απ. Παύλου, ώστε να μην τα παρερμηνεύσουμε. Αν ξεχάσουμε αυτά τα λόγια του Χριστού, είναι εύκολο να παρερμηνεύσουμε τα λόγια του Παύλου και πέσουμε στον αντινομισμό, όπως έπεσε σε μεγάλο μέρος της η εκκλησία μέσα στην ιστορία. Αλλά πρέπει να προσέχουμε και να μην πέσουμε στο αντίθετο άκρο, το νομικισμό. Ας έχουμε πάντοτε υπόψη τα λόγια του Πέτρου για τον απ. Παύλο: " …σε όλες τις επιστολές του μιλά …, μέσα στις οποίες είναι μερικά δυσνόητα, τα οποία οι αμαθείς και αστήρικτοι στρεβλώνουν, όπως και τις λοιπές Γραφές, με αποτέλεσμα τη δική τους απώλεια". (Β΄ Πέτρου 3:16).
(Συνεχίζεται)

12.1.09

Η γέννηση του Ιησού: Η πρώτη Έλευση του Μεσσία

Σίγουρα, ένα από τα πιο θαυμαστά και εκπληκτικά γεγονότα που συνέβησαν στην ιστορία του ανθρώπινου γένους είναι η έλευση του Μεσσία του Ισραήλ (και Σωτήρα του κόσμου) ο οποίος ήρθε πάνω στον πλανήτη Γη με τη μορφή ενός αβοήθητου μωρού μίας διωκόμενης φυλής. Αυτό είναι ένα σημαντικό βήμα προς τα κάτω. Ο Ιησούς ήταν ο Λόγος του Θεού μέσω του οποίου ο Δημιουργός Πατέρας Του δημιούργησε το σύμπαν (Ιωάν, 1:1-3, Γεν. 1:1, Κολοσσ. 1:16). Άφησε τη δόξα των ουράνιων τόπων όπου ζούσε μαζί με τον Δημιουργό για να γεννηθεί μέσα σε μία "σουκά" (καλύβα), η οποία επίσης χρησίμευε σαν σταύλος για ζώα. Αυτή η καλύβα πιθανόν να βρισκόταν δίπλα σε κάποια σπηλιά, όπου τα ζώα τρέφονταν το υπόλοιπο του χρόνου. Το "σπήλαιο" θα μπορούσε να ήταν μία αποθήκη τροφών για τα ζώα οι συνήθεις χριστουγεννιάτικες απεικονίσεις το παριστάνουν πολύ γραφικό.
Ο Ιησούς είχε μία εντυπωσιακή γενεαλογία, όπως πιστοποιείται στα Ευαγγέλια του Ματθαίου και του Λουκά. Ανάμεσα στους προγόνους του περιλαμβάνονται διάσημες φυσιογνωμίες όπως ο Αδάμ και ο Νώε (οι οποίοι φυσικά, είναι πρόγονοι όλων μας!). Ο Αβραάμ, φυσικά, είναι επίσης ένας πολύ σημαντικός πρόγονος του Ιησού, όπως και όλων των Εβραίων. Ο Ιησούς είχε επίσης βασιλική καταγωγή, έχοντας πρόγονό του τον Βασιλιά Δαβίδ. Επίσης ανάμεσα στις μητέρες του βρίσκονται και τρεις Εθνικές (μη-Εβραίες): η Ραχάβ, η Βηθσαβεέ και η Ρουθ. Ωστόσο, παρά τις φήμες για το αντίθετο, η μητέρα του δεν ήταν μία Καθολική κοπέλα ονομαζόμενη Μαρία, αλλά μία Εβραία κόρη που ονομαζόταν Μίριαμ.
Η Μίριαμ ήταν αρραβωνιασμένη με έναν δίκαιο, ευλαβή Ιουδαίο, τον Ιωσήφ, όταν "βρέθηκε να είναι έγκυος από το Άγιο Πνεύμα". Ο αρραβώνας για τους Εβραίους ήταν πολύ επίσημη κατάσταση και για να λυθεί απαιτούνταν ένα "γκετ", ένα έγγραφο διαζυγίου. Ωστόσο, στον αρραβώνα δεν υπήρχε η συγκατοίκηση και η σεξουαλική σχέση, όπως στο γάμο. Ο Ιωσήφ θα μπορούσε εύκολα να χωρίσει την Μίριαμ ή ακόμα και να την παραδώσει για λιθοβολισμό ως ένοχη πορνείας, γιατί αφού ο ίδιος δεν είχε σεξουαλική σχέση μαζί της, αυτό θα ήταν το μόνο που θα μπορούσει να υποθέσει. Αλλά επειδή ήταν δίκαιος και ελεήμων άνθρωπος του Θεού, αποφάσισε να την διώξει μυστικά, με άλλα λόγια να της δώσει ένα ήσυχο διαζύγιο (Ματθ. 1:18-19).
Σ' αυτό το σημείο όμως επενέβη ο Ύψιστος, και έστειλε τον άγγελό του στον Ιωσήφ. Όπως και μερικές από τις επισκέψεις που είναι καταγραμμένες στις Γραφές των Προφητών, η επίσκεψη του αγγέλου συνέβη στη διάρκεια ενός ονείρου. Ο άγγελος είπε στον Ιωσήφ, "μη φοβηθείς να πάρεις την Μίριαμ ως γυναίκα σου, γιατί αυτό το οποίο έχει γεννηθεί μέσα της προέρχεται από Πνεύμα Άγιο. Θα γεννήσει ένα γιο και θα τον ονομάσεις Γιεσούα [Ιησού], γιατί αυτός θα σώσει τον λαό του από τις αμαρτίες του". Ο άγγελος που βέβαια μιλούσε στα Εβραϊκά στον Ιωσήφ, δεν του είπε για το όνομα του παιδιού "Ιησούς", γιατί αυτό δεν σημαίνει τίποτα στη γλώσσα αυτή, ενώ ο όρος "Γιεσούα" δεν είναι απλά ένα όνομα χωρίς σημασίαž το αντίθετο έχει τεράστια σημασία αν γνωρίζουμε την ετυμολογία του: προέρχεται από την αρχαιότερη λέξη "Γιαχ-οσούα" (το όνομα του Ιησού του Ναυή) η οποία είναι συνένωση του "Γιαχ" (σύντμηση του Γιαχ-βέ, του Ιερού Ονόματος του Θεού) και του "οσούα" που σημαίνει "σωτηρία". Έτσι "Γιεσούα" σημαίνει "ο Γιαχβέ είναι Σωτηρία" ή "Σωτηρία από τον Γιαχβέ". Ο ίδιος ο Ιησούς αργότερα επιβεβαίωσε αυτό, προσευχόμενος "Άγιε Πατέρα, φύλαξέ τους στο όνομά Σου, στο όνομα το οποίο μου έδωσες, ώστε να είναι ένα, όπως εμείς είμαστε ένα" (Ιωαν. 17:11). Λίγο πριν, στην ίδια προσευχή ο Ιησούς αναφέρει "Πατέρα δόξασέ με μαζί Σου με τη δόξα την οποία είχα μαζί Σου προτού γίνει ο κόσμος" (Ιωαν. 17:5)ž το αναφέρουμε αυτό επίσης για να καταλάβουμε πόσα ουράνια μεγαλεία ο Ιησούς άφησε για να γίνει άνθρωπος! Θα ήταν σαν ένας από μας τους ανθρώπους να αποφάσιζε να γίνει ένα ζωάκι. Όχι ούτε κι αυτό δεν μπορεί να περιγράψει επαρκώς το πόσα θυσίασε ο Υιός του Θεού για να γίνει άνθρωπος.
Συνεχίζοντας σχετικά με τη γέννηση, βλέπουμε ότι ο Ιωσήφ υπάκουσε στον άγγελο και δεν χώρισε τη Μύριαμ, αλλά την πήρε για γυναίκα του, τη νυμφεύθηκε, όπως ο άγγελος του είπε. "Και δεν εγνώριζε αυτήν ωσότου γέννησε τον γιο της τον πρωτότοκο, και τον ονόμασε Γιεσούα" (Ματθ. 1:25). Eδώ έχουμε έναν υπέροχο εβραϊκό ιδιωματισμό: στα εβραϊκά μπορείς να πεις ότι γνωρίζεις μαθηματικά ή κάποια επιστήμη ή κάποιο γεγονός αλλά όταν ένας άνδρας λέει ότι "γνώρισε μία γυναίκα" αυτό σημαίνει ότι είχε σεξουαλική σχέση μαζί της, όχι απλά ότι του είναι γνωστή ή φίλη. Αυτή η έκφραση υπήρχε από τα αρχαία βιβλικά χρόνια γι' αυτό και τη συναντάμε πρώτη φορά στη Γένεση (4:1) όπου μας λέει ότι "ο Αδάμ γνώρισε την Εύα τη γυναίκα του και συνέλαβε και γέννησε τον Κάϊν" αυτό μας δείχνει η πράξη αυτή πρέπει να οδηγεί σε μία βαθύτερη γνωριμία, σε μία αληθινή γνώση αγάπης του ενός από τον άλλο.

Γεγονότα γύρω από τη γέννηση του Μεσσία
Η Μίριαμ και ο Ιωσήφ ζούσαν στη Ναζαρέτ, μία πόλη της Γαλιλαίας, η οποία αποτελεί το βόρειο τμήμα της γης Ισραήλ. Ωστόσο, εξαιτίας μίας απογραφής που είχε διατάξει ο Καίσαρας Αύγουστος, οι άνθρωποι έπρεπε να επιστρέψουν στον τόπο καταγωγής τους. Έτσι, ο Ιωσήφ και η Μίριαμ αναχώρησαν για τη Βηθλεέμ, την πόλη του Δαβίδ, η οποία βρισκόταν νότια της Ιερουσαλήμ. Αυτή ήταν δύσκολο ταξίδι μιας και η Ναζαρέτ βρισκόταν στο βορειότερο άκρο του Ισραήλ και η Βηθλεέμ στο νοτιότερο άκρο, αν λάβει κανείς υπόψη του τις πρωτόγονες μεταφορές της εποχής, ιδιαίτερα των φτωχών, και επίσης το ότι η Μίριαμ ήταν έγκυος.
Όλοι γνωρίζουμε την ιστορία: δεν υπήρχε σπίτι για να μείνουν στη Βηθλεέμ, και έτσι πέρασαν τη νύχτα σε ένα σταύλο. Ο Ιησούς γεννήθηκε στη Βηθλεέμ, εβραϊκά Μπετ-Λεχέμ, που σημαίνει "Οίκος Άρτου". Δεν είναι περίεργο το ότι μερικά χρόνια αργότερα ο ίδιος διακήρυξε: "Εγώ είμαι ο άρτος της ζωής". Εκεί στη Βηθλεέμ είχε γεννηθεί και ο βασιλιάς Δαβίδ. Ένα από τα κυριότερα επαγγέλματα στην περιοχή εκείνη ήταν η εκτροφή προβάτων και αρνιών, πολλά από τα οποία χρησιμοποιούνταν στις θυσίες που γίνονταν στο Ναό της Ιερουσαλήμ. Ας θυμηθούμε ποια αναγγελία έκανε ο Ιωάννης ο Βαπτιστής για τον Ιησού: "Ιδού ο Αμνός [αρνί] του Θεού, ο οποίος σηκώνει τις αμαρτίες του κόσμου" (Ιωαν. 1:29). Ναι, ο Ιησούς ήξερε από πολύ μικρή ηλικία ότι είχε σταλεί σ' αυτόν τον κόσμο για να σηκώσει τις αμαρτίες του ως ο Αμνός της θυσίας. Και από αυτήν την άποψη επίσης, η γέννηση του στη Βηθλεέμ, όπου εκτρέφονταν αρνιά για θυσίες, δεν ήταν καθόλου τυχαία.
Ο προφήτης Μιχαϊας (5:1,2) προείπε ότι ο Μεσσίας θα γεννιόταν στη Βηθλεέμ: "Αλλά, Βηθλεέμ της Εφραθά, αν και είσαι μικρή ανάμεσα στις χιλιάδες του Ιούδα, από σένα θα εξέλθει ηγέτης στον Ισραήλ, του οποίου οι έξοδοι έχουν διαταχθεί από τα αρχαία χρόνια, από την αιωνιότητα". Υπήρξαν δεκάδες άνθρωποι που ισχυρίστηκαν ότι ήταν Μεσσίες, αλλά κανένας από αυτούς δεν είχε γεννηθεί στη Βηθλεέμ. Πέρα από το γεγονός βέβαια ότι όλοι αυτοί πέθαναν και δεν ζουν πλέον, ενώ ο Ιησούς αναστήθηκε και ζει πάντοτε για να μεσιτεύει προς τον Θεό υπέρ των ακολούθων του.
Ο κόσμος καθορίζει τη χρονολόγηση βασισμένος πάνω στη γέννηση του Χριστού. Το ημερολόγιο φτιάχτηκε από τον Διονύσιο τον μικρό, έναν μοναχό του 6ου αιώνα μ.Χ. Ωστόσο, έκανε κάποιους λανθασμένους υπολογισμούς ως προς το πότε έλαβε χώρα η γέννηση του Ιησού. Η γενικά αποδεκτή από τους ιστορικούς χρονολογία είναι το 4 π.Χ.: αν και ηχεί παράξενα, ο Χριστός γεννήθηκε 4 χρόνια προ Χριστού! Κάποιοι λόγιοι που πιστεύουν ότι μπορεί η γέννηση να έλαβε χώρα ακόμα νωρίτερα, το 6 π.Χ.!
Οι βοσκοί φύλαγαν τα κοπάδια τους τη νύχτα που γεννήθηκε ο Ιησούς. Αυτό είναι συνηθισμένο για το Ισραήλ να γίνεται το φθινόπωρο, γιατί τότε είναι η περίοδος που γεννάνε τα πρόβατα, και πολλές φορές οι βοσκοί ξενυχτάνε για να τα βοηθήσουν στη γέννα. Σίγουρα, σε καμμία περίπτωση ο Ιησούς δεν μπορεί να γεννήθηκε 25 Δεκεμβρίου, γιατί κάνει τόσο κρύο που δεν μπορεί να μένουν τη νύχτα έξω ούτε τα πρόβατα αλλά ούτε και οι βοσκοί.
Όπως μας λένε τα Ευαγγέλια κάποιοι από αυτούς τους βοσκούς υπήρξαν οι πρώτοι που έμαθαν τα χαρμόσυνα νέα της γέννησης του Μεσσία, και μάλιστα τα έμαθαν από αγγέλους! Ένας άγγελος στάθηκε δίπλα τους, εκεί που φύλαγαν τα πρόβατα, και η δόξα του Κυρίου [Γιαχβέ] έλαμψε γύρω τους, όπως γινόταν στις εμπειρίες των Προφητών. Αυτή η δόξα, που αποκαλείται "Σεκινά" (από το ρήμα "Σακάν", εξ' ου και η ελληνική λέξη "Σκηνώ"=κάνω σκηνή), είναι η μεγαλειώδης λάμψη της παρουσίας του Θεού, η νεφέλη που οδηγούσε τους Ισραηλίτες, που ερχόταν και κατοικούσε στη Σκηνή του Μαρτυρίου, και που γέμισε το Ναό. Είναι μία παρουσία που μπορεί να γίνει αισθητή ή ακόμα και ορατή. Στην περίπτωση του Μεσσία Ιησού, η "Σεκινά" δεν έχει μόνο ετυμολογική σχέση με τη "σκηνή", αλλά και πνευματική, όπως μας λέει ο Ιωάννης: "Και ο Λόγος [η Σεκινά, η εκδήλωση του Θεού] έγινε σάρκα [άνθρωπος], και σκήνωσε [έκανε τη σκηνή του] ανάμεσά μας, και είδαμε τη δόξα του, δόξα του μονογενή από τον Πατέρα, πλήρης χάρης και αλήθειας" (Ιωαν. 1:14).
Η σκήνωση του Λόγου/Σεκινά έχει επίσης σχέση με την ημερομηνία της γέννησής Του. Ο Ιησούς πρέπει να γεννήθηκε περί τα μέση ή τέλη Σεπτεμβρίου, τότε που είναι η οκταήμερη "Εορτή των Σκηνών" [Σκηνοπηγίας], που ο Εβραϊκός λαός κατοικεί σε σκηνές (καλύβες πρόχειρα φτιαγμένες από κλαδιά] σε ανάμνηση των σαράντα χρόνων που κατοίκησε σε σκηνές στην έρημο.
Το ότι η γέννηση έλαβε χώρα περί τα τέλη Σεπτεμβρίου μπορεί να συναχθεί εύκολα από τα εξής: στο Λουκάς 1:5 λέει πως όταν ο ιερέας Ζαχαρίας, της ιερατικής τάξης του Αβιά, υπηρετούσε στο Ναό, του εμφανίστηκε ο άγγελος Γαβριήλ και του ανήγγειλε ότι η γυναίκα του θα συλλάβει γιο, τον Ιωάννη. Σύμφωνα με το Α΄ Χρονικών 24:10, ξέρουμε ότι η τάξη του Αβιά ιεράτευε περί τα μέσα Ιουνίου. Έτσι, αφού η σύλληψη του Ιωάννη έγινε αμέσως μετά την ιερατεία του Ζαχαρία, δηλ. περί τα τέλη Ιουνίου, η γέννησή του θα έλαβε χώρα, 280 μέρες αργότερα, περί τα τέλη Μαρτίου. Ο Ιησούς είχε συλληφθεί στην κοιλιά της Μίριαμ από το Άγιο Πνεύμα έξη μήνες (Λουκάς 1:35) μετά τον Ιωάννη. Οπότε λογικά καταλήγουμε ότι γεννήθηκε έξη μήνες μετά τα τέλη Μαρτίου, πράγμα που μας φέρνει στα τέλη Σεπτεμβρίου, στην "Εορτή των Σκηνών".
Το σίγουρο είναι πως σε καμία περίπτωση δεν γεννήθηκε Δεκέμβριο, αλλά η 25η Δεκεμβρίου καθορίστηκε από τον ειδωλολάτρη (αρχιερέα του Ήλιου) Ρωμαίο Αυτοκράτορα Κωνσταντίνο, γιατί εκείνη την ημέρα γιορταζόταν η "γέννηση του Θεού-Ήλιου" (στις 23 Δεκεμβρίου γίνεται η είσοδος του Ήλιου στο χειμερινό ηλιοστάσιο). Η χριστιανική Εκκλησία, που τότε (αρχές 4ου αιώνα) είχε πλήρως αποκοπεί από τις εβραϊκές της ρίζες δέχτηκε με προθυμία την γιορτή του Θεού-Ήλιου σαν μέρα ανάμνησης της γέννησης του Χριστού!
Ο μήνας Δεκέμβριος τη μόνη σχέση που μπορεί να έχει με τον Χριστό είναι το ότι τότε περί τα τέλη Δεκεμβρίου (9 μήνες πριν τα τέλη Σεπτεμβρίου) πρέπει να έλαβε χώρα η υπερφυσική του σύλληψη μέσα στην παρθένο Μίριαμ. Αυτό το θαυμαστό γεγονός συμπίπτει πάλι, και αυτό δεν είναι καθόλου τυχαίο, με μίαν άλλη εβραϊκή γιορτή που καθιερώθηκε τους μετα-βιβλικούς χρόνους της εποχής των Μακκαβαίων: την "Εορτή των Φώτων" ή όπως είναι γνωστή στα εβραϊκά "Χανουκά". Ο Ιωάννης υπαινίσσεται αυτό το γεγονός όταν λέει ότι ο Ιησούς είναι το "Φως που ήρθε στον κόσμο" (1:9-11). Η γιορτή των "Φώτων" αυτή κρατάει οκτώ ημέρες και πέφτει γύρω στο δεύτερο ή τρίτο δεκαήμερο του Δεκεμβρίου, όπου κάθε μέρα ανάβεται και μία λυχνία από τις οκτώ συνολικά, σε ανάμνηση του θαύματος του λαδιού που άναβε επί οχτώ ημέρες τη Λυχνία του Ναού.

Ο νεογέννητος Ιησούς στο Ναό ...
Την 8η ημέρα από τη γέννησή του ο Μεσσίας Ιησούς εισήλθε στη Διαθήκη του Αβραάμ, κάνοντας περιτομή, ταυτιζόμενος έτσι με τον λαό του Ισραήλ (Λουκάς 2:21, Γένεση 17:9-4). Βλέπουμε πως από την αρχή της ζωής του, από βρέφος, ο Ιησούς τηρούσε τον Μωσαϊκό Νόμο! Σύμφωνα με την εβραϊκή παράδοση την ημέρα της περιτομής δινόταν και το όνομα στο αγόρι, πράγμα που κάνουν μέχρι σήμερα οι Εβραίοι.
Επίσης, σύμφωνα με το Νόμο που αποκάλυψε ο Θεός στον Μωυσή, μία γυναίκα πρέπει να μείνει τελετουργικά ακάθαρτη επί 40 μέρες μετά τη γέννα, και μετά να προσέλθει στο Ναό και να δώσει θυσία (Λευιτικό 12:4). Έτσι και η Μίριαμ ως πιστή Εβραία προσήλθε μαζί με τον Ιωσήφ και το βρέφος Ιησού για να προσφέρει θυσία ένα αρνί. Ο Νόμος πρόβλεπε για τους φτωχούς ότι μπορούσαν να προσφέρουν ένα ζεύγος περιστεριών, αν δεν μπορούσαν να αγοράσουν αρνί (Αριθμοί 12:6, Λουκάς 2:22-24). Ενώ ήταν στο Ναό, ένας ευσεβής γέροντας, ο Σίμων [ή Συμεών], στον οποίο το Πνεύμα το Άγιο είχε αποκαλύψει ότι δεν θα πεθάνει προτού δει τον Μεσσία, είδε το βρέφος Γιεσούα, και το πήρε στα χέρια του ευλογώντας τον Θεό: "Τώρα Δέσποτα, απόλυσε τον δούλο Σου με ειρήνη, γιατί τα μάτια μου είδαν τη Σωτηρία (εβρ. Γιεσουά), την οποία ετοίμασες μπροστά σ' όλους τους λαούς, ένα φως για φωτισμό των Εθνικών, και για δόξα του λαού Σου, του Ισραήλ" (Λουκάς 2:29-32, Ησαϊας 49:6). Μετά ο Συμεών ευλόγησε τον Ιωσήφ και τη Μαρία, στην οποία και προφήτεψε: "Ιδού, αυτό το παιδί θα είναι για πτώση και για ύψωση πολλών στο λαό Ισραήλ και για σημείο αντιλεγόμενο. Και σε σένα την ψυχή σου θα διαπεράσει ρομφαία, για να αποκαλυφθούν οι σκέψεις πολλών καρδιών" (29:34-35).
Επίσης η Άννα, μία προφήτισσα, 84 χρονών, που προσευχόταν μέρα και νύχτα στο Ναό και νήστευε, είχε αποκάλυψη ότι το βρέφος εκείνο ήταν ο Μεσσίας ο αναμενόμενος από τον λαό Ισραήλ, και το ανήγγειλε σε όλους όσους περίμεναν την απελευθέρωση της Ιερουσαλήμ.
Άλλα υπερφυσικά γεγονότα επίσης έλαβαν χώρα κατά τους πρώτους μήνες του βρέφους Ιησού. Κάποιοι "Μάγοι" έφτασαν στην Ιερουσαλήμ ρωτώντας, "Που είναι ο γεννηθείς Βασιλεύς των Ιουδαίων; Γιατί είδαμε το αστέρι του στην ανατολή και ήλθαμε να Τον προσκυνήσουμε" (Ματθαίος 2:1-2). Έχουν διατυπωθεί πολλές θεωρίες για το ποιοι μπορεί να ήταν αυτοί οι "Μάγοι". Ως γνωστόν "Μάγκι" ονομάζονταν οι σοφοί-αστρολόγοι των Περσών, που ανήκαν στη μονοθεϊστική θρησκεία του Ζωροαστρισμού, και των οποίων οι ιερές Γραφές περιείχαν στοιχεία από την Πεντάτευχο του Μωυσή, καθώς και από τον Βαλαάμ, από τον οποίο θα ήξεραν την προφητεία του για το άστρο της βασιλείας του Ισραήλ (Αριθμοί 24:17): "Θα ανατείλει άστρο από τον Ιακώβ, και θα αναστηθεί σκήπτρο από τον Ισραήλ ...". Εξάλλου, από τη Βαβυλώνεια αιχμαλωσία πολλοί Ισραηλίτες είχαν μεταφερθεί ως δούλοι στις περιοχές της μετέπειτα Περσικής Αυτοκρατορίας. Όπως βλέπουμε και από τα βιβλία του Δανιήλ, της Εσθήρ, και του Τωβίτ, η μονοθεϊστική Εβραϊκή πίστη είχε γίνει πολύ γνωστή στους Πέρσες, άρα και οι βασικές προφητείες για τον Μεσσία, τον απόγονο του βασιλιά Δαβίδ, και η προσμονή του από τον λαό Ισραήλ, θα ήταν πολύ γνωστά στους Πέρσες σοφούς/μάγους που ήταν ιδιαίτερα κατατοπισμένοι στα θρησκευτικά πράγματα.
Οι Μάγοι ως ασχολούμενοι με την αστρονομία, θα παρατηρούσαν τα "σημεία" των ουρανών και έτσι θα είδαν το υπερφυσικό σημείο/αστέρι του βασιλιά Μεσσία, ίσως το γνωστό εξάγωνο αστέρι του Δαβίδ. Πολλές επιστημονικές θεωρίες έχουν διατυπωθεί σχετικά με το τι ήταν αυτό το αστέρι, και οι περισσότερες μιλάνε για σύνοδο (ευθυγράμμιση) πλανητών που συνέβη κατά την εποχή που γεννήθηκε ο Ιησούς. Ωστόσο, οι Μάγοι μίλησαν για ένα αστέρι, και μάλιστα που μετακινείτο με τέτοιο τρόπο ώστε να τους οδηγήσει σε όλο το μακρινό δρόμο τους, από την Περσία μέχρι το Ισραήλ, ταξίδι που θα κράτησε μήνες και το πιο θαυμαστό είναι ότι το αστέρι εκείνο τελικά πήγε και στάθηκε πάνω από το σπίτι όπου έμενε το βρέφος Ιησούς και οι γονείς του (Ματθ. 2:9). Αυτό δείχνει πως ήταν ένα υπερφυσικό γεγονός, ένα υπερφυσικό φως που είχε οδηγήσει τους Μάγους, και όχι κάποιο αστρονομικό φαινόμενο. Και φυσικά, αντίθετα με τις συνηθισμένες Χριστουγεννιάτικες παραστάσεις, οι Μάγοι δεν έφθασαν τη μέρα της γέννησης του Χριστού, αλλά μετά από μήνες εφόσον από την ημέρα που είδαν το άστρο μέχρι να φτάσουν προηγήθηκε μεγάλο ταξίδι, και ο Ιησούς ήταν σε ένα σπίτι, και όχι νεογέννητος σε φάτνη (Ματθ. 2:11).
Ο Ηρώδης ήταν βασιλιάς στο Ισραήλ την εποχή που γεννήθηκε ο Μεσσίας. Ήταν μία πραγματικά τερατώδης προσωπικότητα, που προστάτευε ζηλόφθονα το θρόνο του σκοτώνοντας οποιονδήποτε υποψιαζόταν ως απειλή, περιλαμβανόμενων και των περισσότερων από τα συγγενικά πρόσωπα της γυναίκας του. Ο Ηρώδης δεν ήταν Εβραίος, αλλά Ιδουμαίος, καταγόμενος από τη γη της Εδώμ, η οποία είχε δια της βίας μεταστραφεί στη θρησκεία του Ισραήλ κατά τη διάρκεια της δυναστείας τωμ Ασμοναίων, τον 2ο αι. π.Χ. Ωστόσο, ο Ηρώδης έκανε πολλά κοινωφελή έργα στην Ιερουσαλήμ και επίσης επισκεύασε το Ναό και τον επέκτεινε χτίζοντας πολλά νέα οικοδομήματα γύρω του. Αυτό το έκανε για να κερδίσει την εύνοια των Εβραίων υπηκόων του, αν και οι ωμότητές του τον είχαν καταστήσει πολύ απεχθή, και η εξουσία του εξασφαλιζόταν μόνο με τη βοήθεια των Ρωμαίων.
Ο Ηρώδης ζήτησε από τους Μάγους να επιστρέψουν και να τον ενημερώσουν για το που είχε γεννηθεί ο Μεσσίας, έτσι ώστε να τον εξολοθρεύσει. Ωστόσο, εκείνοι προειδοποιημένοι από ένα θεϊκό όνειρο να μην επιστρέψουν σ' αυτόν, αναχώρησαν από άλλη οδό για την Ανατολή.

"Από την Αίγυπτο Κάλεσα τον Υιό Μου"
Αφού αναχώρησαν οι Μάγοι, ένας άγγελος εμφανίστηκε ξανά στον ύπνο του Ιωσήφ, προειδοποιώντας τον "να σηκωθεί και να πάρει μζαί του τη μητέρα και το παιδί και να πάει στην Αίγυπτο, και να μείνει εκεί, γιατί ο Ηρώδης θέλει να σκοτώσει το παιδί". Και ο Ιωσήφ υπάκουσε στην εντολή και πήγε στην Αίγυπτο όπου έμεινε ένα μικρό χρονικό διάστημα ωσότου πάλι σε όνειρο ειδοποιήθηκε "ότι πέθαναν εκείνοι που ζητούσαν την ζωή του παιδιού" και μπορούσε να γυρίσει πίσω στο Ισραήλ.
Το εδάφιο Ωσηέ 11:1 "Από την Αίγυπτο κάλεσα τον Υιό Μου" το εφαρμόζει ο Ματθαίος στην έξοδο του Ιησού από την Αίγυπτο. Στον Ωσηέ είναι ξεκάθαρο ότι ο Θεός αναφέρεται στο λαό Ισραήλ όταν τον έβγαλε μέσω του Μωυσή από την Αίγυπτοž αυτή είναι η κυριολεκτική σημασία του εδαφίου αυτού, ωστόσο στην Εβραϊκή Παράδοση υπάρχουν τέσσερα επίπεδα ερμηνείας των Γραφών. Μετά το "Π'σατ" που είναι το κυριολεκτικό επίπεδο, υπάρχει το "Ρέμεζ" που είναι η αλληγορία, ο υπαινιγμός του εδαφίου για κάτι άλλο, και στην προκειμένη περίπτωση "ο Υιός Μου" είναι ο λαός Ισραήλ στο κυριολεκτικό επίπεδο, και ο Μεσσίας στο αλληγορικό.
Υπάρχουν πολλοί τρόποι με τους οποίους οι έννοιες του Ισραήλ και του Μεσσία είναι συνώνυμες. Το Ησαϊας 49:3 ξεκάθαρα ταυτίζει τον "Δούλο" του Θεού με τον λαό Ισραήλ, ενώ το 49:5-6 μιλώντας πάλι για τον ίδιο "Δούλο" τον ταυτίζει με έναν άνθρωπο ο οποίος "θα ανορθώσει τις φυλές του Ιακώβ, και θα επαναφέρει το υπόλοιπο του Ισραήλ, θα δοθεί ως φως στους Εθνικούς" πρόκειται για μία προφανή αναφορά στον Μεσσία, όπως και όλο το κεφάλαιο 53 που μιλάει για τον πάσχοντα δούλοž ωστόσο και αυτό σύμφωνα με την ραββινική παράδοση μπορεί να δηλώνει ταυτόχρονα και τον Μεσσία και τον λαό Ισραήλ ο οποίος υποφέρει εξαιτίας (ή υπέρ) των αμαρτιών των εθνών. Η σχέση μεταξύ Ισραήλ και Ιησού είναι πολύ πιο στενή απ' ότι ένας αντι-σημίτης θα ήθελε να φαντάζεται!
Η τραγική εικόνα της σφαγής των Εβραίων νηπίων από τον Ηρώδη, σε μία προσπάθεια να εξολοθρευτεί ο νεογέννητος Μεσσίας, μας θυμίζει τη σφαγή των αρσενικών νεογέννητων των Εβραίων, από την οποία επέζησε ο μεταγενέστερος σωτήρας του λαού, ο Μωυσής, ένας τύπος του Ιησού Χριστού.

Ο Σκοπός της Γέννησης του Μεσσία
Μία μέρα διάβασα στην εφημερίδα μία παράξενη ιστορία: σ' ένα εστιατόριο κάποιες γυναίκες γιόρταζαν τα γενέθλια ενός παιδιού. Κάποιος ρώτησε ποιο ήταν το παιδί που γιόρταζε, και μία από τις γυναίκες του απάντησε ότι ήταν το δικό της παιδί, ηλικίας ενός έτους ωστόσο, του είπε η μητέρα, επειδή ήταν πολύ μικρό για να καταλάβει τη γιορτή, το είχαν αφήσει στο σπίτι με την μπέϊμπι-σίττερ (!) Αν και ιστορία αυτή φαίνεται αστεία, ο εορτασμός της γέννησης του Χριστού όπως γίνεται στους σύγχρονους "χριστιανικούς" λαούς δεν διαφέρει καθόλου. Αυτός του οποίου είναι η ημέρα γέννησης Ύαν και η 25η Δεκεμβρίου δεν είναι η μέρα που γεννήθηκεΎ δεν προσκαλείται στα γενέθλιά του! Ο Χριστός αφήνεται απέξω λόγω του έντονου παγανιστικού συμβολισμού και του υλιστικού/καταναλωτικού πνεύματος που κυριαρχεί. Είναι μία μέρα για γλέντια, συμπόσια, και ανταλλαγή δώρων, αλλά ο Μεσσίας δεν αναφέρεται πουθενά και το τραγικότερο είναι πως ακόμα και οι λίγοι θρησκευόμενοι Χριστιανοί που Τον θυμούνται, ενοχλούνται από την εβραϊκή καταγωγή του και μεσσιανική αποστολή του, και δεν αναφέρουν τίποτα για το ότι ο Ιησούς είναι ο από τους Εβραίους προφήτες αναγγελμένος Βασιλιάς του Ισραήλ.
Δεν έχει τόση σημασία το ποια μέρα γεννήθηκε ο Ιησούς, ή αν ακόμα γιορτάζει κανείς τα γενέθλιά Του Ύ οι Χριστιανοί των πρώτων αιώνων ποτέ δεν αναφέρουν τέτοια γιορτή ωστόσο αυτό που έχει σημασία είναι να πιστέψουμε σ' Αυτόν που ήρθε στη γη, με τον σκοπό να λυτρώσει το πεσμένο ανθρώπινο γένος. Το καλύτερο "δώρο" που ο καθένας μας θα μπορούσε να δεχτεί είναι το να δεχτεί τον Ιησού στην καρδιά του, να αγαπήσει Εκείνον που ήρθε για να θυσιαστεί στη θέση του. Τι έχει μεγαλύτερη σημασία για σας; τα δώρα ή η παρουσία του Μεσσία; Αυτό μπορεί να είναι μία άδικη ερώτηση για ένα παιδί, αλλά καθώς μεγαλώνουμε, βλέπουμε ότι το να έχουμε κάποιον δίπλα μας που να μας αγαπάει και να μπορούμε και εμείς να τον αγαπάμε, είναι πολύ πιο σημαντικό από κάθε δώρο και διασκέδαση.
Και δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι πολύ πιο σημαντικό γεγονός από τη γέννηση του Ιησού υπήρξε ο θάνατός του. Δοκίμασε τον θάνατο για χάρη μας, έτσι ώστε να πάρουμε τη ζωή, και μάλιστα αιώνια. Έχεις εμπιστευτεί σ' Αυτόν για τη σωτηρία σου; Τον ακολουθείς ως Μεσσία Βασιλιά; Έχεις δώσει τη ζωή σου σ' Αυτόν;

Rick Aharon Chaimberlain
(Petah Tikvah – Οct/Nov. 1999)

11.1.09

Η Εβραϊκή Προέλευση του Χριστιανισμού

Η Χριστιανική Εκκλησία και η κοινωνία προς την οποία έχει γενικά προσαρμοστεί, έχουν κατά το μεγαλύτερο μέρος κυριαρχηθεί από τον τρόπο σκέψης και τις πολιτιστικές φόρμες της Ελλάδας και της Ρώμης μάλλον, παρά από την αληθινή Εβραϊκή προέλευση του Χριστιανισμού. Σαν συνέπεια ο Χριστιανισμός έχει υποφέρει θεολογικά, αλλά και πρακτικά, αδυνατώντας να λειτουργήσει σαν αλάτι και φως, και να διορθώσει την κοινωνία. Σε αυτήν την αποχώρηση από τις πραγματικές της ρίζες, η Εκκλησία έπεσε θύμα πλάνης και έτσι η συνάφειά της με την κοινωνία ήταν αμοιβαία βλαβερή. Οι συνέπειες είναι σοβαρές και έχουν μεγάλη έκταση.

Η πολιτιστική και φιλοσοφική επιρροή της αρχαίας Ελλάδας και Ρώμης στον Δυτικό πολιτισμό έχει ιστορικές ρίζες βαθιάς σπουδαιότητας για την κατανόηση της ανάπτυξης του Χριστιανισμού (1). Η ανάπτυξη της Δυτικής Εκκλησίας ήταν κατά βάση χωρίς διάκριση όσον αφορά τις ειδωλολατρικές εικόνες, και έτσι υπήρξε μια αποδοχή του φιλοσοφικού τους μηνύματος, που μείωνε την ευσέβεια. Αυτή η εικονολατρεία θα ήταν ανάθεμα για τους Εβραίους που πίστευαν στον Ιησού ως Μεσσία και είχαν γνώση του Εβραϊκού ξεχωρισμού από τον κόσμο. Αλλά και για τους πνευματικά και όχι “σαρκικά” σκεπτόμενους Χριστιανούς της Δύσης, θα ήταν μια πηγή μεγάλης στενοχώριας.

“Η δύναμη της κλασσικής παράδοσης συνάγεται από τη σχέση της και με την κοσμική και με την εκκλησιαστική εξουσία και τις αξιώσεις της . . . ήταν . . . μια παράδοση που οι Πάπες και οι πρίγκηπες της Εκκλησίας δέχονταν με χαρά. Ιστορίες Χριστιανικής δυσπιστίας απέναντι σε παγανιστικά πράγματα είναι σπάνιες, και η ζυγαριά κλίνει προς την επαναχρησιμοποίηση ειδωλολατρικών αγαλμάτων, μεταλλίων και πολύτιμων λίθων και κτιρίων. Μάλιστα οι Πάπες υιοθέτησαν Ρωμαϊκές αυτοκρατορικές εικόνες με ελάχιστες αλλαγές” (2). Αυτού του είδους η αφομοίωση προχώρησε χέρι-χέρι με τη στενή σχέση της Εκκλησίας με τη δύναμη της Ρώμης, προτού ο Χριστιανισμός γίνει η επίσημη θρησκεία της Αυτοκρατορίας με τον Μ. Κωνσταντίνο, στο πρώτο τέταρτο του 4ου αιώνα.

Ακόμη είναι ξεκάθαρο πως τουλάχιστον δύο γενιές πριν από εκείνη την εποχή, ο Χριστιανισμός είχε περάσει προς “την κουλτούρα και τα ιδανικά του Ρωμαϊκού κόσμου” (3). Η κατάσταση είχε προχωρήσει τόσο πολύ ώστε για τον Ωριγένη (185-254) ο Ιησούς είχε προβάλλει ό,τι καλύτερο είχε η Ελληνική φιλοσοφία και ηθική (4). “Ετσι ένας Χριστιανός δεν μπορούσε να απορρίψει ούτε τον Ελληνικό πολιτισμό ούτε τη Ρωμαϊκή αυτοκρατορία, χωρίς να φαίνεται πως γυρνάει την πλάτη του σ' ένα κομμάτι της θεϊκά καθορισμένης προόδου της ανθρώπινης φυλής” (5). Ήδη λοιπόν από τότε, τα πράγματα είχαν απομακρυνθεί τόσο πολύ από τις Βιβλικές οδηγίες του να μην είμαστε “του κόσμου”, ώστε το μήνυμα της “εν Πνεύματι και αληθείας προσκύνησης”, το οποίο διαπερνούσε τους τύπους της σκηνής του Μαρτυρίου και του Ναού, και στο οποίο είχαν κληθεί οι πρώτοι Χριστιανοί, φαίνεται να έχει εξαφανιστεί. Η διαδικασία αυτή είχε στην πραγματικότητα ξεκινήσει πολύ καιρό πριν. Τα ισοδύναμά της μπορούν να βρεθούν ως νύξεις στην επιστολή Ιούδα (1, 3 και 4) και στη Β΄ Θεσσαλ. (2: 3 και 7) για παράδειγμα.

Από αυτήν την ανάμιξη παγανισμού και Χριστιανισμού ¾ ένα από τα πιο αντιπροσωπευτικά παραδείγματα, ήταν το πως ο αυτοκράτορας Μ. Κωνσταντίνος συμμετείχε στον προσδιορισμό του δόγματος στην Α΄ Οικουμενική Σύνοδο και το πως δημιούργησε τον Καισαροπαπισμό ¾ η μυστηριακή Βαβυλωνιακή θρησκεία άρχισε να διαβρώνει τον αληθινό Χριστιανισμό και να ηγεμονεύει πάνω του (6). Το εδ. Γενεσ. 10:9 αναφέρεται στον Νεμρώντ (από το εβρ. Μαράντ=επαναστατώ), τον ιδρυτή αυτής της θρησκείας. Δεν ήταν ασφαλές να βρίσκεσαι μέσα στον Ελληνορωμαϊκό κόσμο, και αν σκεφτούμε και τους διωγμούς ήταν και επικίνδυνο. Σίγουρα το μίσος και η περιφρόνηση ήταν η μοίρα των Εβραίων και των Χριστιανών που δεν υποτάσσονταν στις θεότητες της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, περί τα τέλη του 2ου αιώνα. Όμως η Ιουδαϊκότητα του πρώτου Χριστιανισμού θα τον είχε στηρίξει με ένα πολιτιστικό και διανοητικό παρελθόν με το οποίο θα μπορούσε να αντισταθεί στους πειρασμούς του Ελληνορωμαϊκού κόσμου, αν δεν είχε αποχωριστεί τόσο πολύ από τις τόσο σημαντικές ρίζες του.

Ήδη οι Εβραίοι είχαν αντιμετωπίσει την παγανιστική ισχύ της Ελληνικής πολιτικής και πολιτιστικής φιλοδοξίας, όταν ο Αντίοχος ο Δ΄ ο Επιφανής (175-164 π.Χ ), ένας τύπος του Αντιχρίστου, είχε βεβηλώσει το Ναό θυσιάζοντας ένα γουρούνι πάνω στο βωμό, εισάγοντας τη λατρεία του Δία, σταματώντας τις θυσίες προς τον Θεό και προσπαθώντας να εξελληνίσει το Ισραήλ. Σαν αντίδραση σε αυτά, έγινε η επανάσταση των Μακκαβαίων. Μετά τη νίκη των Μακκαβαίων και την επαναφιέρωση του Ναού, καθιερώθηκε η γιορτή της Χανουκκά (που αναφέρεται ως γιορτή των “εγκαινίων” στο Ιωαν. 10:22). “Αν και η διαδικασία του εξελληνισμού είχε προχωρήσει σ' όλη την εγγύς Ανατολή, από την εποχή ακόμη των κατακτήσεων του Μ. Αλέξανδρου, η πρόοδός της ήταν αργή μεταξύ των Εβραίων” (8). Η Εκκλησία, γυρνώντας την πλάτη της στις αξίες και τις πολιτιστικές ρίζες της Παλαιάς Διαθήκης, έμεινε κατά κάποιο τρόπο χωρίς κληρονομιά, και στάθηκε μετέωρη μέσα στον ωκεανό των κοσμικών απόψεων και φιλοσοφιών, τις οποίες τελικά δεν κατάφερε να αντιμετωπίσει.

Ο τυπικός πιστός Εβραίος, ένοιωθε πως δεν είχε τίποτα να μάθει από τους Έλληνες στους τομείς της θρησκείας και της ηθικής. Ο τρόπος που οι Εβραίοι της ανώτερης τάξης φλέρταραν με τον Ελληνικό πολιτισμό και πιθήκιζαν Ελληνικές μόδες (9), εξόργιζε τον γνήσιο Ισραηλίτη, και το σπουδαιότερο, είχε μια άλλη ελπίδα, έναν άλλο στόχο: τη προσμονή του Μεσσία και της ερχόμενης παγκόσμια βασιλείας των Ουρανών.

Η Εκκλησία όμως, αφήνοντας την πραγματική της καταγωγή, γεγονός που προβλέφθηκε καλά από τον Απόστολο Παύλο (Ρωμ. 11:18,15 και 27), έχασε την ικανότητά της να σταθεί ενάντια σε μια διαφορετική παγανιστική παγκόσμια τάξη και σε έναν διαφορετικό κόσμο σκέψης. Στο Κολοσσ. 2:8 και στο Ρωμ. 12:2 ο Παύλος δηλώνει καθαρά πως υπήρχαν αληθινοί κίνδυνοι στην ειδωλολατρική κουλτούρα που τους περιέβαλε. Οι Eλληνες, προειδοποίησε ζητούσαν σοφία (Α΄ Κορινθ. 1:22). Υπήρχε αρκετά ξεκάθαρη Γραφική αναφορά για την ανάγκη να σταθούν αντίθετοι στην ελληνική σοφία και όχι να αφομοιωθούν από αυτήν (Πράξεις 17:16-32). Χωρίς όμως ένα Ιουδαϊκό υπόβαθρο, η ιδέα ενός λαού ξεχωρισμένου από τα έθνη, άγιου μπροστά στον Θεό, που θα ανήκε μόνο σ' Αυτόν, ήταν κάτι πολύ ξένο. Επίσης η μεταφορά του κέντρου του Χριστιανισμού από την Ιερουσαλήμ στην παγκόσμια πρωτεύουσα των Εθνικών, τη Ρώμη, δεν ήταν απλά μια γεωγραφική αλλαγή, αλλά ήταν κάτι που προκάλεσε και μια βαθύτατη αλλαγή νοοτροπίας και στάσης .

Αυτή η πνευματική αλλαγή δεν ήταν φυσικά στιγμιαία, αλλά μπορούμε να τη θεωρήσουμε ως ένα τμήμα της αρχής της υπερηφάνειας και της αλαζονείας απέναντι στον Εβραϊκό λαό και της θεωρίας της αντικατάστασης (10) που οδήγησε την Εκκλησία κατευθείαν μέσα στην αίρεση και τον Μαρκιωνισμό. Αυτή η στάση επηρέασε τον Ιουστίνο, τον Χριστιανό φιλόσοφο και μάρτυρα. Η πλατωνική γνώση που είχε, επέδρασε στον χριστιανισμό του, και έτσι μέσα από τα κείμενά του πυροδοτείται η θεολογία του αλεξανδρινού Γνωστικισμού του 3ου αιώνα (Ωριγένης, Κλήμης Αλεξανδρείας). Μάλιστα και ο Ιουστίνος τον 2ο αιώνα και ο Ωριγένης τον 3ο, θριαμβολογούσαν για την Εκκλησία, δίνοντας έμφαση στη Χριστιανική ανωτερότητα απέναντι στους Εβραίους. Έτσι έθεσαν τα θεμέλια της μεταγενέστερης παραπλάνησης του Χριστιανισμού.

Αυτή η αποκοπή από τις Εβραϊκές ρίζες και η αποδοχή του Πλατωνισμού και Νεο-Πλατωνισμού, προκάλεσε καταστροφικές αλλαγές στην αντίληψη της Εκκλησίας. Έκανε “το φυσικό κόσμο του σώματος και της ύλης να φαίνεται πονηρός, επηρεάζοντας έτσι την αντίληψη που είχε η εκκλησία πάνω στο θέμα της σωτηρίας, της πνευματικότητας, του γάμου και της οικογένειας” (11). Η Εκκλησία έτσι, έγινε δεκτική σε Γνωστικές αιρέσεις και πολλές νεο-πλατωνικές διδασκαλίες που επηρέασαν πολλούς Πατέρες της Εκκλησίας. Από αυτή την απομάκρυνση ξεκινούν όχι μόνο ο αντι-Ιουδαϊσμός αλλά και πολλές ψευδοδιδασκαλίες και λανθασμένες Βιβλικές ερμηνείες. Αυτές είναι τόσο πολλές που δεν μπορεί αυτό το κείμενο να ασχοληθεί πολύ μαζί τους.B Ωστόσο τα αποτελέσματα τα ζούμε σήμερα, και μέσα και έξω από τις Εκκλησίες.

Ο Ιησούς Χριστός προειδοποίησε πολύ καθαρά (Ματθ. 20:25-28) πως οι Εθνικοί είχαν ένα τρόπο διακυβέρνησης διαφορετικό από αυτόν που θα έπρεπε να ισχύει ανάμεσα στους πιστούς. Και όμως δεν πέρασε πολύς καιρός, και οι πνευματικές εξουσίες άρχισαν να ασκούνται με εντελώς κοσμικό τρόπο (συγκεντρωτικά), και όχι συλλογικά και κοινοτικά ¾ με συμμετοχή όλου του σώματος στις διακονίες. Μάλιστα οι πιο σπουδαίοι επίσκοποι έφτασαν στο σημείο να “εξισωθούν κοινωνικά με τους Συγκλητικούς” (12), και επίσης ασκούσαν απολυταρχική εξουσία από την κορυφή της χριστιανικής κοινότητας, εισάγοντας ανθρώπους σ' αυτήν με το βάπτισμα, και αποκλείοντάς τους με τον αφορισμό ¾ όλα αυτά πολύ καιρό πριν την εποχή του Μ. Κωνσταντίνου (13). Με κανένα τρόπο δεν θα έπρεπε να γίνουν κληρικοί ιερατικής μορφής, και όμως είχαν γίνει (14). Θα έπρεπε να είναι “σύμβουλοι και βοηθοί, οδηγοί και τροφοδότες του ποιμνίου”. Ο Εβραίος Cohen (ιερέας), σύμφωνα με τη διδαχή της Νέας Διαθήκης, είναι μια πνευματική τάξη διαφορετική και όχι ισοδύναμη, με αυτή του επίσκοπου! Αν είχε γίνει κατανοητή αυτή η ευαγγελική αρχή, η Εκκλησία θα μπορούσε να αντιμετωπίσει καλύτερα την διολίσθηση της διακυβέρνησής της σε μια απολυταρχική ιεραρχία.

Ούτε θα έπρεπε να είχαν αναλάβει οι επίσκοποι, τις κοσμικές και κυβερνητικές διοικητικές εξουσίες που ανέλαβαν, θέλοντας να υπερασπιστούν το Ρωμαϋκό πολιτισμό μπροστά στην εισβολή των Βαρβάρων μέσα στη Ρωμαϊκή αυτοκρατορία.

Ο Θεός δεν απέρριψε τον λαό Του, τον Ισραήλ (Ρωμ. 11:2). Οι ηγέτες όμως της εκκλησίας του Θεού τον απέρριψαν, και έβαλαν στη θέση του, το “Νέο Ισραήλ”, την Εκκλησία, την οποία γρήγορα ταύτισαν με την “εκχριστιανισμένη” πλέον Ρωμαϊκή αυτοκρατορία !

Έτσι, οι θεοκρατικοί κυβερνήτες της μεσαιωνικής εποχής, όπως στην πιο γνωστή περίπτωση του Καρλομάγνου, όχι μόνο ταύτισαν τον Χριστιανισμό με την Ρωμαϊκή αυτοκρατορία, αλλά επίσης δικαιολογούσαν τους πολέμους τους παρουσιάζοντάς τους ανάλογους με αυτούς του λαού Ισραήλ ! Οι κληρικοί παρομοίαζαν πλέον τους αυτοκράτορες με τον Δαυίδ, ακόμη και με τον Μωυσή !

Αυτό που είναι πολύ ξεκάθαρο είναι πως και οι λειτουργίες των επισκόπων, και η συμπεριφορά των πρώτων μεσαιωνικών βασιλέων, καθώς και η θεολογία που τους περιέβαλλε, θα ήταν πολύ πιο εύκολο να ακολουθήσουν τα βιβλικά πρότυπα, αν το Εβραϊκό υπόβαθρο των πρώτων χρόνων της Εκκλησίας είχε καταφέρει να διατηρήσει την επιρροή του, αντί να αποκηρυχθεί και στη συνέχεια να λησμονηθεί. Στ' αλήθεια, ο λαός του Θεού καταστράφηκε από έλλειψη γνώσης (Ωσηέ 4:6).

Ο μεγάλος θαυμασμός για τους Πατέρες της Εκκλησίας και τις απόψεις τους (και την ελληνική φιλοσοφία), συνέχισε στη μεσαιωνική Δύση μέχρι που ο Θωμάς ο Ακκινάτης με το μνημειώδες έργο του, έκανε τον Αριστοτέλη, τον επιφανέστερο πνευματικό γίγαντα (13ος αιώνας). Έτσι οι πρώτες παραποιήσεις διατήρησαν την επιρροή τους για περισσότερο από μια χιλιετία, και το μεγάλο χάσμα ανάμεσα στους λαϊκούς και τους κληρικούς συνέβαλε στο να εμποδιστεί η πρόσβαση στη Βίβλο. Ακριβώς πριν τη Μεταρρύθμιση υπήρχε μια τάση “να θεωρούν τον Χριστό ως ένα υπόδειγμα, έναν κλασσικό ήρωα, ένα τρόπο ζωής μάλλον, παρά ως τον Σωτήρα πάνω στο Σταυρό” (15). Δεν είναι υπερβολή να πούμε πως οι Εβραϊκές ρίζες θα είχαν εξασφαλίσει αληθινή προστασία ενάντια στη θεώρηση του Μεσσία ως “κλασσικού ήρωα” (15).

Ένα από τα πιο βασικά κληροδοτήματα του Ακκινάτη, μέσα από την προβολή του Αριστοτέλη, ήταν η θεωρία πως η λογική του ανθρώπου είναι ικανή να διακρίνει τη Θεία Τάξη μέσα στο φυσικό κόσμο, και να αντλήσει από αυτήν ένα φυσικό νόμο που θα φέρνει τη σφραγίδα του Θεού. Δηλαδή η Πτώση, δεν είχε κατά βάση επηρεάσει τη νόηση του ανθρώπου. Οι ηθικοί νόμοι, σαν τους φυσικούς, ήταν δυνατόν να ανακαλυφθούν από την ανθρώπινη λογική και έμεναν πάντα οι ίδιοι. Χτίζοντας πάνω σ' αυτό το ψεύτικο οικοδόμημα, οι φυσικοί θεολόγοι άνοιξαν την πόρτα στην “κατά συνθήκη” ηθική, η οποία όπως και οι φυσικοί νόμοι δεν είναι καθόλου απόλυτη (16). Από αυτό ξεπρόβαλε και μια θεολογική ανταπόκριση που απαιτούσε να γίνεται διάκριση ανάμεσα στον “ηθικό” και τον “τελετουργικό” νόμο. Έτσι η επιρροή του Ακκινάτη, και του Αριστοτελισμού του, πάνω στην κατανόηση της ηθικής και του Νόμου, αποδείχτηκε πολύ καταστροφική για την κατανόηση της Βιβλικής αλήθειας.

Δυστυχώς και ο αντιμεταρρυθμιστής Πάπας Παύλος ο 4ος, και τα όψιμα κείμενα του Λούθηρου, είχαν εντελώς αντισημιτική στάση. Το αποτέλεσμα ήταν, για μια φορά ακόμη, η επέκταση του αντισημιτισμού. Καθώς ο Λούθηρος έγινε για τους Γερμανούς ένας εθνικός ήρωας, δια μέσου των αιώνων ανάλογα προχώρησε και ο αντισημιτισμός. Ήταν ο Παύλος ο 4ος που ανάγκασε τους Εβραίους να φοράνε κίτρινα καπέλα και να ζούν μέσα σε γκέττο τα οποία κλειδώνονταν και είχαν μια μόνο πύλη. Ο Λούθηρος, παρ' όλο το θάρρος και την ευφυία της αντιπαράθεσής του με τον Παπισμό, παρέδωσε στο Χριστιανισμό μια φοβερά ανακριβή όψη της Παλαιάς Διαθήκης. Παρουσιάζοντάς την σε αντιδιαστολή με την Καινή, επέμενε στον “ξεπερασμένο νομικισμό” της με αποτέλεσμα να φτωχύνει η θεολογία που ακολούθησε (17). Έτσι φαίνεται πως παρ' όλη την ελληνική και λατινική γνώση του, ο Λούθηρος απέτυχε, όπως τόσοι άλλοι πριν από αυτόν, να ξεπεράσει επαρκώς τα όρια του πολιτιστικού ουμανιστικού υπόβαθρου ¾ της μελέτης των κλασσικών γλωσσών, και κειμένων [μάλιστα δεν ήταν καν ουμανιστής, σύμφωνα με κάποιον θεολόγο που γράφει πως ο Λούθηρος είπε, “Ο Αριστοτέλης έχει πάρει τον κατήφορο και ίσως θα κατέβει μέχρι την κόλαση” (18)]. Και όμως τελικά ο Αριστοτέλης επηρέασε και αυτόν. Η γνώση του δεν του έδειξε τις Γραφές, την Παλαιά και Καινή Διαθήκη, στην όμορφη, εμπνευσμένη από τον Θεό, ενότητά τους.

Οι πνευματικά βλαβερές επιρροές του πολιτισμού, της φιλοσοφίας και των αντιλήψεων της Ελλάδας και της Ρώμης, έφεραν ολέθρια αποτελέσματα. Η Εκκλησία έγινε κοσμική, υπέκυψε σε πειρασμούς και συμβιβασμούς. Επίσης απέτυχε να δει πως η ρίζα είναι απαραίτητη και όχι προαιρετική, προκειμένου να τραφούν οι κλάδοι (Ρωμ. 11:17). Μάλιστα η σωστή αναγνώριση της ρίζας θα είχε ίσως σώσει την Εκκλησία από τους Έλληνες και Ρωμαίους διαφθορείς της. Άλλωστε ήταν η Εβραϊκή ρίζα, που είχε δώσει το Νόμο και τους Προφήτες (Ρωμ. 9:4,5). Η Εκκλησία, καθώς δεν αναγνώρισε το χρέος της προς τον λαό Ισραήλ, ώστε να τον αγαπήσει και να τον ευλογήσει, νομοτελειακά οδηγήθηκε σε μια μακραίωνη λατρεία του ελληνο-ρωμαϊκού πολιτισμού.

Είναι αξιοσημείωτο το ότι, η μελέτη της αρχαίας ελληνικής και λατινικής γλώσσας και λογοτεχνίας, παρέμενε θεμελιώδης για την θεολογική μόρφωση στη Μ. Βρεττανία, τουλάχιστον μέχρι την δεκαετία του '60. Η Αναγέννηση και ο Ουμανισμός απέκρυψαν την αξία της Εβραϊκής γλώσσας, ακόμα και σε μία χώρα όπως η Μ. Βρεττανία του 19ου αιώνα, στην κουλτούρα της οποίας η Βίβλος κατείχε κυρίαρχη θέση. Έτσι λοιπόν, η βάση της κουλτούρας δεν ήταν Βιβλική και Ιουδαιοχριστιανική, αλλά ήταν ελληνο-ρωμαϊκή. Το κόστος, τόσο γιά την Εκκλησία, όσο και για όλη τη Δύση, είναι ανυπολόγιστο. Ο απλός πιστός και ο Δυτικός άνθρωπος, αποκόπηκαν από τον τρόπο σκέψης του Ιησού, αλλά και από την κατανόηση της γεμάτης με Εβραϊκούς ιδιωματισμούς διδασκαλίας Του, όπως αυτή ξετυλίγεται μέσα απο τις σελίδες των Ευαγγελίων.

Οι αξίες του αρχαίου ελληνο-ρωμαϋκού πολιτισμού διαιωνίστηκαν, και διαπότισαν τη δυτική σκέψη, όχι μόνο με τον αντι-Ιουδαϊσμό τους, αλλά και με τις ποικίλες και αλληλοσυγκρουόμενες ηθικές του νόρμες.

Αφού η γλώσσα και η λογοτεχνία είναι κατά μεγάλο μέρος ο τρόπος εισόδου σε ένα πολιτισμό και στις αξίες του, αυτές τις μέρες πολλοί Χριστιανοί αρχίζουν να καταλαβαίνουν πληρέστερα τη σπουδαιότητα της Εβραϊκής γλώσσας. Είναι σίγουρο όμως, πως για αιώνες οι πολιτισμοί της Ελλάδας και της Ρώμης υπήρξαν τα πολιτιστικά είδωλα των Χριστιανών και της Εκκλησίας. Επίσης το 19ο αιώνα, τα δημόσια σχολεία και οι ιδιωτικοί παιδαγωγοί (που ήταν κυρίως κληρικοί) της Ευρωπαϊκής αριστοκρατίας, θα μπορούσαν να είχαν δείξει το θαυμαστό κόσμο των Εβραίων και της Παλαιάς Διαθήκης με τον ίδιο τρόπο που είχαν προβάλλει τόσο πολύ τον κλασσικό κόσμο.

Η αίσθηση πως ο Εβραίος ήταν ένας ξένος ανάμεσα στους άλλους ¾ ή και κάτι ακόμα χειρότερο ¾ παρέμεινε βαθιά ριζωμένη. Αυτό, στα σωστά χέρια, βοήθησε να πραγματοποιηθεί η διακήρυξη του Μπάλφουρ και συνέβαλλε σε μια κάποια αποδοχή των Σιωνιστικών ελπίδων για ίδρυση Εβραϊκού κράτους. Στα λάθος χέρια όμως, έγινε αντισημιτισμός. Στα ακόλουθα παραδείγματα (20) φαίνεται η αποτυχία της μη-αναγνώρισης της αληθινής σχέσης του Χριστιανού με την Εβραϊκή του καταγωγή (σύμφωνα με το Ρωμ. 11:18). Ο κόμης του Ντέρμπυ που είχε υφιστάμενό του τον Ντισραέλι, το 1866, και ο Λόρδος Σαλίτσμπουρυ (Γραμματέας Ε‹ξωτερικών του Ντισραέλι το 1878-1880), συνόψισαν αυτή τη στάση προς τους Εβραίους, ακόμη και αν επρόκειτο για χριστιανούς Εβραίους, όπως ο Ντισραέλι. Ο Σαλίτσμπουρυ περιέγραψε τον ηγέτη του σαν έναν “χωρίς αρχές Εβραίο, που δεν είχε κανένα δικαίωμα να βρίσκεται στο Κοινοβούλιο”. Και ο Ντέρμπυ είπε γι' αυτόν πως, “πιστεύει ολοκληρωτικά στο γόητρο ¾ όπως και όλοι οι ξένοι”. Ο Δούκας του Γουέλλινγκτον και ο Σαλίτσμπουρυ, πίστευαν και οι δύο, πως οι Εβραίοι δεν θα έπρεπε να νομοθετούν σε μια Χριστιανική κοινότητα !

Οι επιλογές της εκπαίδευσης δείχνουν καθαρά τον τρόπο που η Ελλάδα και η Ρώμη διαπέρασαν ένα εκπαιδευτικό κόσμο ο οποίος δεν αγνοούσε τη Βιβλική γνώση, και εξηγεί απλά, πως, ενάντια στην ιστορική πραγματικότητα, αποκλείστηκε το Εβραϊκό και Ιουδαϊκό περιεχόμενο της Χριστιανικής Πίστης. Φυσικά δεν συνέβηκε πάντα έτσι, όπως μας δείχνει η πρόσφατη ιστορία της Christ-Church, της πρώτης Διαμαρτυρόμενης εκκλησίας, τον 19ο αι., στην Ιερουσαλήμ. Οπωσδήποτε ο Θεός προγνώριζε πως η Ιερουσαλήμ θα έπεφτε στα χέρια των Εθνών και ο Ιησούς ξεκαθάρισε πως η Βασιλεία Του δεν ήταν αυτού του κόσμου, αλλά πως το Ευαγγέλιο θα εξαπλωνόταν (Λουκ. 24:47) σε όλα τα έθνη. Οι πνευματικές όμως ρίζες του Χριστιανισμού ποτέ δεν θα έπρεπε να έχουν αποκοπεί από την Ιερουσαλήμ.

Η λαχτάρα των Εβραίων για “τον επόμενο χρόνο στην Ιερουσαλήμ” και η επιθυμία των μαθητών του Ιησού για την επιστροφή Του, έχουν γίνει λόγω της εκκλησιαστικής θεολογίας, δύο παρράλληλα φαινόμενα που δεν συναντώνται. Όμως, όπως ο λαός Ισραήλ ποτέ δεν έχασε την ελπίδα της επιστροφής του στη Γη της Επαγγελίας, παρά την απομάκρυνσή του από αυτήν, έτσι και η Εκκλησία, αν και εξαπλώθηκε ο Χριστιανισμός από την Ιερουσαλήμ σε όλα τα έθνη, δεν θα έπρεπε ποτέ να ξεχάσει τους δεσμούς της με τον λαό Ισραήλ ούτε να αποχωριστεί από τις αληθινές της ρίζες.

Όμως ολόκληρα τμήματα της Εκκλησίας φανερώνουν την προέλευσή τους από Ρωμαϊκά και Ελληνικά κοσμικά βασίλεια, και όχι την Εβραϊκή πνευματική τους προέλευση. Μέσα από τον Καισαροπαπισμό έγινε μια υπερκάλυψη του πνευματικού από τα κοσμικά συστήματα, και μια αποδοχή του κατ' όνομα Χριστιανού και κοινωνικά αποδεκτού εκκλησιαζόμενου, παρά του αληθινά πιστού. Οι Εβραίοι από την εποχή τουλάχιστον του Μ. Κωνσταντίνου ήταν απόκληροι. Οι Χριστιανοί είχαν γίνει κοινωνικά αποδεκτοί. Έτσι συμμορφώνονταν με την Ελληνική και Ρωμαϊκή κουλτούρα και ήταν ενταγμένοι σ' αυτό το πολιτικό σύστημα. Η ταύτιση με τους Εβραίους θα ήταν ταύτιση με απόκληρους και μη-σεβαστούς ανθρώπους. Αυτήν την κλήση την αρνήθηκε η Εκκλησία. Σαν συνέπεια θέρισε όχι μόνο μια διαστρεβλωμένη πνευματικότητα, αλλά και καταστάσεις κατάρας, όπως τα σχίσματα και οι αιρέσεις.

Η φοβερή αλήθεια είναι πως οι ακόλουθοι του Εβραίου Μεσσία αγκάλιασαν την ελληνική Φιλοσοφία και το ρωμαϊκό νόμο και σύστημα διακυβέρνησης και εγκατέλειψαν τους Εβραίους. Κάνοντάς το αυτό, άφησαν την ανθρώπινη οργάνωση να αντικαταστήσει τα σχέδια του Θεού, τους ανθρώπινους τρόπους να υποσκελίσουν την αποκάλυψη του Θεού, και δημιούργησαν έναν αφόρητο τυπικισμό και νομικισμό στη θέση της ελευθερίας του Αγίου Πνεύματος, ενώ συγχρόνως κατηγορούσαν τους Εβραίους για νομικισμό !

Η πνευματική τους αλαζονεία τούς εμπόδιζε να αναγνωρίσουν τα σχέδια του Θεού όπως αυτά αποκαλύπτονταν από τους προφήτες Του μεσα στις Γραφές, γιατί εκεί φαινόταν καθαρά η γεμάτη χάρη διατήρηση της Διαθήκης με τον αρχαίο λαό Του. Ακολούθησε η συμμόρφωση της Εκκλησίας με τις πολιτικές δομές και τη σκέψη του κόσμου και έτσι μπορεί να μην εμποδίστηκαν οι δρόμοι του Θεού μέσα στην Ιστορία, αλλά “η Εκκλησία σταμάτησε να κατανοεί την Ιστορία και ιδιαίτερα τον δικό της ρόλο μέσα στην Ιστορία” (22).

“Η ίδια Εκκλησία, που κάποτε ήταν απόβλητη, τώρα βρέθηκε δίπλα στον θρόνο του Καίσαρα” (23) και έτσι απέκτησε όχι μόνο θέση και κύρος, αλλά και μια ισχύ και σκέψη που δεν ήταν μιας Εκκλησίας που εξαρτιόταν από τον Θεό της Ιστορίας, αλλά μιας Εκκλησίας που με κοσμικό βραχίονα μπορούσε να χρησιμοποιεί το στρατό, τη νομοθεσία, τη πολιτική, τους αυτοκράτορες, και που τελικά επενέβη στην Ιστορία σύμφωνα με τα συμφέροντα των γήινων αρχόντων και όχι σύμφωνα με τα σχέδια του Θεού.

Σήμερα, οι περισσότεροι μέσα στην Εκκλησία δεν μπορούν να δουν τη θέση της Ιερουσαλήμ μέσα στο σχέδιο του Θεού, ούτε τη σπουδαιότητα της επιστροφής του Εβραϊκού λαού στο επανιδρυμένο Εβραϊκό κράτος, ούτε τη ζωτικής σημασίας αλήθεια πως “η σωτηρία είναι εκ των Ιουδαίων” ( Ιωάν.4:22) ¾ πως ο Μεσσίας είναι Εβραίος, όπως και οι Απόστολοί Του, και πως θα δώσουν λόγο όσοι έπραξαν ενάντια στον ελάχιστο από τους κατά σάρκα αδελφούς Του (Ματθ. 25:31-46).

Μέσα στον κόσμο, αυτή ακριβώς η υπερηφάνεια και η ανεξαρτησία από τον Θεό, που φανερώθηκε μέσα από τον Ουμανισμό, αντικατέστησε την ευθύνη που είχαν οι γονείς για την εκπαίδευση των παιδιών τους, με την ευθύνη του σχολείου και του κράτους, και έφερε κατάρρευση της οικογένειας. Έτσι οι εντολές της “Παλαιάς Διαθήκης” για την ευθύνη που είχαν πρώτιστα οι γονείς στο σπίτι να ανατρέφουν τα παιδιά τους με νουθεσία Κυρίου ξεχάστηκαν, καθώς και η Θεϊκή άποψη για όλους τους τομείς της ανθρώπινης ζωής. Η υπερηφάνεια και η αλαζονεία του ανθρώπου που φαίνεται και μέσα στις διάφορες εκφράσεις του πολιτισμού και μέσα στην Εκκλησία, ξεπήδησαν από την οικειοποίηση των αξιών του ελληνο-ρωμαϊκού πολιτισμού.

Μπορούμε ξανά να επιστρέψουμε σε έναν Θεό μακρόθυμο και ελεήμονα, που η αγάπη Του δεν εκπίπτει, και να μετανοήσουμε, και αν αυτό είναι το αποτέλεσμα αυτής της μελέτης, τότε πραγματικά θα είναι καρποφόρο. Είναι απαραίτητο να εγκαταλειφθεί η ειδωλοποίηση των ριζών του σύγχρονου Ουμανισμού, η πίστη πως, “Μια ιδιότητα του ανθρώπου είναι να μπορεί με την καθοδήγηση της Χριστιανικής πίστης και το παράδειγμα των Αρχαίων, να δημιουργήσει μια εικόνα της ανθρώπινης ομορφιάς και να παράγει την αρμονία, στην οποία η ζωή του ανθρώπου μπορεί θεωρητικά να φτάσει”. (24)

Με την εγκατάλειψη των ελληνο-ρωμαϊκών θεμελίων μπορούμε να φτάσουμε σε μεγαλύτερη αποκάλυψη, κατανόηση και εμπειρία του μόνου αληθινού Θεού. Η ειδωλολατρική κληρονομιά πρέπει να εγκαταλειφθεί αν θέλουμε να γνωρίσουμε την Αλήθεια και να ελευθερωθούμε με αυτήν, και προκειμένου η Εβραϊκή κληρονομιά, που έφτιαξε ο Θεός για τον Χριστιανικό κόσμο, να μπορέσει να κάνει το έργο της μέσα στην Εκκλησία, την κοινωνία και το κράτος, όπως ο Θεός οδηγεί. Ας αποχωριστούμε από τη δύναμη των ελληνο-ρωμαϋκών ριζών και ας επιστρέψουμε στις εβραϊκές ρίζες, στις αληθινές ρίζες της Χριστιανικής Εκκλησίας. Πώς αλλιώς θα φέρει η Εκκλησία αληθινή μαρτυρία στον κόσμο;

Christopher Barder

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

1. John Summerson, The Classical Language of Architecture, Thames & Hudson, 1980, p. 89.

2. Michael Greenhalgh, The Classical Tradition in Art, Duckworth, 1978, p. 20.

3. Peter Brown, The World of Late Antiquity, Thames & Hudson, 1971, p. 82.

4. Ibid, p. 83.

5. Ibid., p. 84.

6. Ralph Edward Woodrow, Babylonian Mystery Religion, Ralph Woodrow Evang. Assoc. Inc., 1990.

7. Brown, op. cit., p. 16.

8. Moshe Rosen, Y’shua, Moody Press, 1982, p. 4.

9. Ibid., p. 5.

10. Βλ. Marvin R. Wilson, Our Father Abraham : The Jewish Roots of the Christian Faith, William B. Eerdmans Publ. Co & Centre for Judaic-Christian Studies, 1989, pp. 88-89.

11. Φράσεις που αναφέρονται σ’ αυτή την παράγραφο προέρχονται ibid., p. 90.

12. A.H.M. Jones, The Decline of the Ancient World, Longmans, 1966, p. 270.

13. Ibid., p. 252.

14. Για τον μη ιερατικό χαρακτήρα, ανόμοια με την ιερωσύνη της Π. Διαθήκης, βλ. Robert Girdlestone, “Girdlestone’s Synonyms of the Old Testament”, ed. Donald R. White, Baker Book House, p. 270.

15. A. C. Dickens, Reformation and Society in Sixteenth Century Europe, Thames & Hudson, 1966, p. 30.

16. Γι’ αυτή την αναφορά και μεγάλο μέρος αυτής της παραγράφου βλ. Danny Litvin, Pentecost is Jewish, Promise Publishing, 1987, fn. pp. v-vii.

17. John Drane, Introducing the Old Testament, Lion Publishing, 1987, pp. 330-331.

18. Owen Chadwick, The Reformation, Penguin Books, 1968, p. 44, 46.

19. F.M.L. Thomson, English Landed Society in the Nineteenth Century, Routledge & Kegan paul, 1963, pp. 81-87.

20. Γι’ αυτά που ακολουθούν βλ. John Kimche, The Unromantics : The Great Powers and the Balfour Declaration, Weidenfeld and Nicholson, 1968, pp. 70-71.

21. Kelvin Crombie, For the Love of Zion : Christian Witness and the Restoration of Israel, Hodder & Stoughton, 1991.

22. Claude Duvernoy, The Zionism of God, Ahva Press, Jerusalem, 1985, p. 226.

23. Ibid., στο οποίο οφείλεται μεγάλο μέρος αυτής της παραγράφου.

24. Sem Dresden, Humanism in the Renaissance, Weidenfeld & Nicolson, 1968, p. 229.


B Ï ¸ëëçíáò áíáãíþóôçò, ìðïñåß íá áðïêôÞóåé åìðåñéóôáôùìÝíç áíôßëçøç ôçò åðéññïÞò êáé ôùí ðíåõìáôéêþí óõíäÝóìùí ìåôáîý Íåï-ðëáôùíéóìïý, Ãíùóôéêéóìïý êáé ôçò íÝáò èñçóêåßáò ôïõ áðï-éïõäáéïðïéçìÝíïõ ÷ñéóôéáíéóìïý (üðùò áõôüò äéáìïñöþèçêå áðü ôïí 2ï áéþíá êáé åîÞò), áðü ôï èáõìÜóéï âéâëßï ôïõ ÊáèçãçôÞ áñ÷áßáò ÅëëçíéêÞò óôçí Ïîöüñäç, Erik Rob. Dodds : Åèíéêïß êáé ×ñéóôéáíïß óå ìéÜ Åðï÷Þ Áãùíßáò (åêäüóåéò ÁëåîÜíäñåéá, ÁèÞíá 1995).